Αφήσαμε μισά τα όνειρα μας
Ίσως δεν ήμασταν αρκετά αποφασιστικοί. Τρέμαμε να πράξουμε, όσα θελήσαμε. Αφήσαμε μισά τα όνειρα μας, αφού δεν τολμήσαμε να αγγίξουμε τη ζωή που προσδοκούσαμε καιρό. Στεκόμαστε ακόμα ο ένας απέναντι στον άλλον, αφού δεν καταφέραμε να βρεθούμε ποτέ στην ίδια πλευρά. Το βλέμμα σου φαινόταν σίγουρο για το μέλλον μας, ποτέ όμως δεν κατάλαβα αν αυτή η σιγουριά δήλωνε ένα κοινό μέλλον ή όχι.
Η κοινή ζωή θα απαιτούσε προσπάθεια από εμάς , είπαμε όμως «δε βαριέσαι…ό,τι γίνει» και μέσα σ’ αυτό το «δε βαριέσαι» πνίξαμε τον δυνατό μας έρωτα. Και είναι κρίμα ρε συ. Θα έλεγα πως είναι άδικο, μα ποτέ δεν είναι άδικες οι αποφάσεις ζωής. Πίσω από κάθε απόφαση υπάρχουν λόγοι, που μας σπρώχνουν μανιωδώς να την πάρουμε, λόγοι που μοιάζουν αξεπέραστοι αν δεν έχεις μέσα σου ίχνος αποφασιστικότητας. Η απόφαση της ζωής μας. Καιρό ανέτοιμοι να πάρουμε αποφάσεις, παλεύαμε να καλύψουμε τα άλυτα προβλήματα με σταγόνες αγάπης. Πιστέψαμε πως η αγάπη στο τέλος μπορεί να μας σώσει. Οι σταγόνες όμως δεν προκαλούν εύκολα πηγές, αντίθετα στερεύουν και σε αφήνουν διψασμένο. Αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα ότι ξεροσταλιάσαμε, μα δεν πήραμε ποτέ το νερό που βρισκόταν δίπλα μας.
Δειλία ή θάρρος; Ο χρόνος θα δείξει. Εκείνος θα διδάξει τα λάθη και τα σωστά, εκείνος θα κρίνει την ιστορία μας σπιθαμή προς σπιθαμή. Θα μου λείπεις, όπως λείπει σε κάθε άνθρωπο το απωθημένο του, μα εσύ δεν είσαι κάτι τέτοιο. Εσύ για μένα ήσουν ό,τι πόθησα στη ζωή μου πιο πολύ, εκείνο που αρνούμαι να υποβιβάσω, χρησιμοποιώντας λέξεις που δεν καλύπτουν τα συναισθήματά μου.
Ο έρωτας συνηθίζει, κάποια στιγμή μας τρομάζει, να μας ελέγχει, να μας καθηλώνει, να μας καλεί να κάνουμε πράξεις για να τον υπερασπιστούμε. Σ’ αυτές τις πράξεις δεν ήμασταν καλοί. Η απόφαση της ζωής μας παίρνεται απόψε. Η αυλαία κλείνει, χωρίς το απαιτούμενο χειροκρότημα.
Βαλέρια Γιώτη
