Καιρός να κάνεις ξεσκαρτάρισμα στη ζωή σου
Αναπόφευκτα οι σχέσεις γίνονται θυελλώδεις τις παίρνει ο άνεμος και θεατές πλέον αναρωτιόμαστε πως χάθηκαν. Τις στριφογυρνάει δυνατά ο αέρας και τις τσακίζει χωρίς οίκτο πάνω στα βράχια και ο θόρυβος που κάνουν τρομάζει και ανησυχεί τη γαλήνη της θάλασσας.
Η ζωή είναι γεμάτη αντιθέσεις και είναι στο χέρι σου πόσα θέλεις και πόσα μπορείς να δεχθείς ακόμα. Είναι στο χέρι σου ρε αδερφέ να πεις ως εδώ, τέρμα.
Τότε μέσα σου αρχίζει η κάθαρση. Είναι αδύνατον να δέχεσαι και να ανέχεσαι κι άλλους συμβιβασμούς για να είσαι καλά με τους ανθρώπους που αγαπάς. Δε γίνεται πάντα να κάνεις μόνο εσύ υποχωρήσεις. Δε γίνεται να κάνεις μόνο εσύ πίσω για να μην μείνεις μόνος.
Άσε να σκοντάψει και κανένας άλλος πάνω σε κανέναν τοίχο να δούμε θα πονέσει; Δεν γίνεται να πονάς μόνο εσύ. Δε γίνεται να προσγειώνεσαι μόνο εσύ ανώμαλα και να γκρεμοτσακίζεσαι. Δε γίνεται να πατάς μόνο εσύ τα πιστεύω σου, τις επιθυμίες σου, τα θέλω σου.
Σούταρε και κανέναν και κάνε χώρο στην ζωή σου να μπει και κανένας άλλος, η φρεσκάδα θα σε αναζωογονήσει. Πες και κανένα όχι. Λάφυρα έχεις πολλά στη ζωή σου, με ένα ακόμη δεν θα χαλάσει και ο κόσμος.
Ίσα, ίσα που θα μεγαλώσει η ιστορία σου, οι εμπειρίες σου και θα έχεις πάρει ένα μάθημα ακόμα. Εμένα δε μου το είχε πει κανένας ότι πρέπει κάθε μέρα να δίνω εξετάσεις, να συμβιβάζομαι και να κάνω βήματα πίσω για να μπορώ να περνάω βατά.
Γιατί καλά δεν το λες αφού κάνω πάντα ότι επιθυμούν οι άλλοι. Οι δικές μου επιθυμίες πάνε περίπατο. Γιατί ρε παιδιά αναρωτιέμαι εγώ δεν υπάρχω; Μυρμήγκι είμαι και δεν με βλέπετε; Τέλειος κανένας δεν είναι το γνωρίζω, ούτε εγώ είμαι, έχω τα στραβά μου και δεν είναι λίγα.
Αλλά δεν μπορώ να γίνομαι και μάντης, ούτε να μυρίζω τα νύχια μου κατά τις ορέξεις του καθενός. Δεν μπορώ να προσαρμόσω την ζωή μου πάνω στα θέλω των άλλων. Το ”εγώ” όσο εγωιστικό και να φαίνεται προς τα έξω κάποιες φορές είναι σωτήριο.
Σε απαλλάσσει από στραπάτσα που θα σε χαλάσουν για μια ακόμη φορά. Υπάρχουν στο λεξιλόγιό μας αυτές οι μαγικές λεξούλες σαν το «δεν θέλω”, το “δεν μπορώ” και το “όχι” που θα σε βγάλουν πολλές φορές από την δύσκολη θέση και θα σε κάνουν να αισθάνεσαι ο εαυτός σου.
Το θέμα είναι να μπορείς να τις λες και να είσαι κάθετος στις απόψεις σου αδιαφορώντας για το αν αυτό αρέσει στους άλλους. Καιρός να κάνεις ξεσκαρτάρισμα στην ζωή σου κρατώντας αυτούς που πραγματικά σε σέβονται.
Τα καλούπια είναι για τα αντικείμενα, εμείς είμαστε φθαρτοί και επειδή χαλάμε γρήγορα και εύκολα σταματήστε να κάνετε βήματα πίσω. Η ζωή είναι μπροστά και είναι ευλογία να πίνεις τους χυμούς της όπως πραγματικά σου αξίζει.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
