Ανακάτεψε τα μαλλιά μου όπως κάνεις στην ψυχή μου. Γύρισε τα σβούρα και τράβηξε με μαζί σου με δύναμη. Κλείσε με στην αγκαλιά σου σφιχτά . Μην αφήσεις κανέναν να με ακουμπήσει.
Θέλω να με ταξιδέψεις μακριά από αυτά που με πλήγωσαν. Να με φυσάς και να πετάω μαζί σου. Όπως κάνουν τα ζευγάρια.
Βάλε με δίπλα σου και κράτησε με εκεί. Όχι απέναντι σου. Σε εκείνη τη θέση έκατσα πολλές φορές στο παρελθόν ώσπου η φθορά της με έκανε να γλιστρήσω.
Τσακιζόμουν και επέμενα με πείσμα να καθίσω ξανά. Καιγόμουν και νόμιζα ότι ήταν από τη ζέστη κι ας ήταν χειμώνας.
Αν μετρήσω στιγμές ευτυχίας, το άθροισμα θα ζωγραφίσει το μηδέν. Κι εγώ είμαι σίγουρη πως θα νομίζω ότι βλέπω τον ήλιο. Καλά που φύσηξες και ξεκαθάρισε το τοπίο γύρω μου.
Έφυγε η σκόνη της υποκρισίας που σκέπαζε τα βλέφαρα μου, που δυσκόλευε να ανοίξουν τα μάτια μου. Φύσα με σου λέω μην σταματάς. Δεν με τρομάζει ο άνεμος. Οι άνθρωποι με τρομάζουν.
Θέλω να αναπνεύσω τον αέρα που μου χαρίζεις αβίαστα. Αυτόν που διώχνει τα σύννεφα. Αυτόν που καθαρίζει την ατμόσφαιρα.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
