Κάθε φωτογραφία και μια μικρή ιστορία
Άλλαξαν τα πράγματα και ξεχάσαμε τις ιστορίες που ακούγαμε από τα στόματα των δικών μας. Που πρόσφυγες αν και νοικοκυραίοι ήρθαν να ζήσουν σε αυτόν τον τόπο που θεωρούσαν πατρίδα τους. Με τη διαφορά ότι αυτή η πατρίδα τους αντιμετώπιζε σαν ξένους.
Πρόσφυγες ζήσανε στον τόπο που έβγαλε από τα σπάργανα του τους προγόνους τους. Κουρελήδες έμειναν στα παραπήγματα που τους πέταξαν για να ζήσουν. Για καλή τους τύχη όσοι επέζησαν με την πάροδο των χρόνων αν και μη αποδεκτοί από το σύνολο δίδαξαν κουλτούρα.
Μαζί με τα σκισμένα ρούχα τους και τα τρύπια παπούτσια, αν στέκονταν τυχεροί να φοράνε έφεραν τον πολιτισμό από την μακρινή πατρίδα που τους ξερίζωσαν. Η δίψα για αποδοχή δεν ερχόταν ποτέ εδώ που προσπάθησαν να χτίσουν το καινούριο τους σπίτι. Ήθελαν να γλυκαίνουν που και που το στόμα τους με μια καλή κουβέντα που θα άκουγαν από τους συνανθρώπους τους μπας και το σερμπέτι της ψυχής τους έφτανε να αισθανθούν κι εκείνοι άνθρωποι σαν όλους τους άλλους.
Κι αν τύχαινε να γίνει κάτι τέτοιο στα ρουθούνια τους έφτανε το άρωμα της κανέλας από τα σιροπιαστά που έτρωγαν κάποτε στην πόλη γλείφοντας τα δάχτυλά τους. Σε κάθε φωτογραφία και μια μικρή ιστορία που έχει αφήσει ιστορία πίσω της. Όχι γιατί απεικονίζει την δυστυχία των κατατρεγμένων.
Μα γιατί η ανθρωπιά ακόμη έως σήμερα κοιμάται αφήνοντας τα παιδιά της να πεινούν. Η δυστυχία του διπλανού μας, μας έγινε συνήθεια και την προσπερνάμε με αδιαφορία. Δεν μας ακουμπάει τίποτα αφού εμείς είμαστε καλά. Τι κι αν περάσουν τόσα χρόνια που ήρθαν οι πρόσφυγες. Εμείς το ίδιο φερόμαστε και σε εκείνους που γεννήθηκαν στην διπλανή μας πόρτα.
Με απονιά.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
