Δώσε αξία στα θέλω σου

Να λυπάται κανείς τον εαυτό του αν παραμένει σε μια σχέση που δεν τον γεμίζει. Όταν μένει σε κάτι που έχει “πεθάνει” εδώ και καιρό. Όταν το μαύρο αντικαθιστά το λευκό. Όταν κοιτά το ρολόι και παρακαλάει να ξημερώσει, να βρεθεί με τους συναδέλφους του. Όταν η δουλειά του δείχνει όαση μπροστά σε αυτό που ζει. Όταν έχει αδειάσει από μέσα του όλα του τα συναισθήματα για τον σύντροφο του. Όταν όλες οι προσπάθειες να αλλάξει κάποιες καταστάσεις έπεσαν σε κενό. 

 

Η πιο δύσκολη στιγμή του όμως είναι, όταν θέλει να ανταποδώσει το “σ’ αγαπώ” που ακούει. 

Εκεί ένας κόμπος του κλείνει την ανάσα.  Το ξεστομίζει ενώ δεν το νιώθει πια. Νιώθει σαν αγρίμι μέσα στο κλουβί του, που δεν μπορεί να αντιδράσει. Δεν έμαθε να πληγώνει κανέναν. Πάντα υποχωρεί για να είναι ο άλλος καλά. Προτιμά να ξεχνά τις δικές του επιθυμίες κάνοντας υπομονή. 

Υπομονή γιατί; 

 

Θα κυλήσει ο χρόνος, θα φτάσει σε μια ηλικία και θα συνειδητοποιήσει τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια. Θα είναι αργά όμως να προσπαθήσει να ξεθάψει τα χαμένα του νιάτα. Θα είναι αργά να ζήσει όσα ποθούσε. Πάντα τον κρατούσε μια αόρατη κλωστή της υπομονής. Μιας υπομονής που θα τον καταντήσει δυστυχισμένο. 

 

Να μη φοβάται κανείς τη μοναξιά, όταν είναι επιλογή του. Γιατί εκεί λειτουργεί όπως εκείνος θέλει. Εκεί ανασαίνει. Νιώθει ελεύθερος από ενοχές ή την πίεση που ζούσε στο παρελθόν. Εκεί μαθαίνει πως είναι να επιλέγει ότι εκείνος θέλει. Να συναναστρέφεται με όποιον του γεμίζει την ψυχή. Να ξυπνάει το πρωί και να απολαμβάνει τον άδειο του νου. Εκεί θα αγαπήσει τον εαυτό του και θα σκεφτεί τι θέλει από τη ζωή του. Τι θα είναι αυτό που θα μπορούσε να του δώσει την απόλυτη ευτυχία. Χωρίς πίεση, χωρίς βιασύνη ίσως ξαναβγεί στο πεδίο του έρωτα. Μα πλέον θα ξέρει, ότι έκπτωση στα θέλω του δε θα κάνει. Θα βαδίζει σε μια ευθεία γραμμή και εκεί πάνω θα χτίσει το μέλλον του. Θα γνωρίσει ανθρώπους που θα θέλουν να τον βλέπουν ευτυχισμένο. Θα του δώσουν  φτερά να είναι ο εαυτός του. Τότε θα καταλάβει πόσο χρόνο σπατάλησε μειώνοντας τον ίδιο του εαυτό πάντα. Που είχε γίνει “δεδομένος” στα χέρια άλλων. Μα ειλικρινά θα νιώσει περήφανος πια, που έδωσε αξία στα δικά του όνειρα. Θα αφήσει πίσω του το παρελθόν με δύο ερωτήσεις που γνωρίζει ήδη τις απαντήσεις τους. Και είναι και ο λόγος που αγαπά πλέον την μοναξιά – ελευθερία του.

 

Αλήθεια τη δική του ευτυχία τη σκέφτηκε κανείς; 

Αλήθεια το δικό του χαμόγελο 

επιδίωξε να του το χαρίσει κανείς;

 

“Όχι”, θα απαντήσει. Μα η αλήθεια είναι πως τα όχι ανήκουν σε εκείνον. 

Αυτός και μόνο είναι υπεύθυνος για το χαμόγελο και την ευτυχία του. 

Και ήρθε ο καιρός να τα “φορέσει” επάνω του.

 

 

Εύη Π. Γουργιώτη