Ξυπνήστε άνθρωποι

Κι επέρασε σαν όνειρο κι αυτός ο χρόνος.
Γρήγορα
σαν μια κλεμμένα αναπνοή
που όφειλε να φύγει
να σωθεί.
Σαν κάποια δανεική ματιά
κρυφή κι ανολοκλήρωτη
σε ένα υπόγειο
που δε πρόλαβε να αγγίξει ο χρόνος.
Κι οι συγκινήσεις που προσέφερε
διόλου χρηστές δεν ήταν.
Τα δάκρυα που χύθηκαν
στη θάλασσα σκορπίστηκαν
ενώνοντας μαρτυρικά
τον πόνο των ανθρώπων.
Δε μ’ αφορά αν γέλασα,
ούτε αν ευτύχησα βαθιά.

Σε έναν κόσμο δυστυχίας
μηδαμινή είναι η ευτυχία του ενός.
Πόσες ψυχές παραδόθηκαν στον Άδη,
πόσες μανάδες θρήνησαν τα σπλάχνα τους,
πόσα παιδιά αγκάλιασαν άδεια πουκάμισα
με την ελπίδα να επιστρέψουν οι δικοί τους…
Μα δεν επέστρεψε κανείς.
Ούτε το λεχούδι που το κάψε το αλμυρό νερό,
ούτε οι γονείς που δεν κατάλαβαν τη βόμβα.
Ποτέ δεν επιστρέφουν.
Κι όμως μιλάμε ακόμα για ευτυχία
για έρωτες
και για πίκρες.

Ποτέ δε κοιτάμε δίπλα μας,
θλιβερή είναι η δυστυχία
δε τη θέλουμε κοντά μας.
Εμείς είμαστε ευτυχισμένοι.
Μόνο όταν ηχήσουν πένθιμα οι καμπάνες,
όταν τα τύμπανα αντηχούν σκοπούς πολέμου και θανάτου,
όταν οι ζωές μας πλησιάζουν στο τέλος τους
τότε θυμόμαστε το δράμα της αλήθειας.
Μα σαν στρέψουμε τα χέρια μας
σε κείνους που τότε αδιαφορούσαμε,
κανένας δε θα μας κοιτάξει
θα μας γυρίσουν το κεφάλι
όπως κάναμε εμείς.
Θα ανάψουν ένα κερί
όσο θα καιγόμαστε από τον εγωισμό μας.

Ξυπνήστε άνθρωποι!
Φεύγουν τα χρόνια,
τρέχει ο καιρός
και η μόνη μας κληρονομιά
θα είναι ο πόνος
που αφήνουμε πίσω μας.
Ξυπνήστε άνθρωποι!
Δεν είμαστε αθάνατοι
κι όταν το καταλάβουμε θα είναι πλέον αργά για εμάς.
Ξυπνήστε άνθρωποι
και γίνετε επιτέλους Άνθρωποι…

Φιλίνα Ιγνατιάδου