Στην αναμονή για ένα θαύμα
Τικ τοκ.
Τικ τοκ.
Βλέμμα δακρυσμένο να παρακολουθεί τους δείκτες του ρολογιού. Και εκείνοι κυλούν τόσο αργά λες και έχουν συνωμοτήσει να σε τρελάνουν ακόμη περισσότερο.
Τόσο η αγωνία σου.
Τόσο ο φόβος σου.
Τόσο το ρολόι σχεδόν ακούνητο απέναντι σου, δε θέλει και πολύ να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι.
Μια αίθουσα αναμονής.
Μια αίθουσα προσευχής.
Μια αίθουσα ελπίδας.
Μια αίθουσα με ανθρώπους γύρω σου, που και εκείνοι αγωνιούν για τον δικό τους ασθενή.
Ευτυχώς έχεις και αυτούς δίπλα σου, γιατί μέσα στον πόνο σου, όλο και κάποια περίεργη αστεία ιστορία θα ακούσεις από κάποιον και τα χείλη σου θα σπάσουν ένα χαμόγελο.
Μπροστά σου περνούν συνεχώς γιατροί, νοσοκόμες μα δεν τους “παίρνεις” ούτε μια λέξη.
-Θα περιμένετε, σου απαντούν.
Θα περιμένω, σκέφτομαι. Για όσο πάρει.
Μα οι μέρες κυλούν και ακόμη όλα κρέμονται από μία κλωστή. Και μία κοιτάς το αναθεματισμένο ρολόι, μία την πόρτα του διαδρόμου που σε χωρίζει από τον άνθρωπο σου.
-Δύσκολα, σου λένε.
-Ένα θαύμα μόνο να ελπίζεις.
Στην αναμονή λοιπόν, για ένα θαύμα.
Στην αναμονή αν θα πάνε όλα καλά.
Κι εσύ καλείσαι να είσαι δυνατός γιατί έχεις οικογένεια πίσω σου. Δεν πρέπει να αρρωστήσεις. Κλαις όσο θέλεις. Δε σε ενδιαφέρει αν σε κοιτούν. Κλαις που δεν πρόλαβες να πείτε όσα θέλατε. Να ζήσετε και αλλά πολλά ακόμη μαζί.
Στην αίθουσα αναμονής, εκεί μέσα διαδραματίζεται ένα άλλο δράμα. Βουβό αλλά με πόνο πολύ.
Εκεί κλείνεις τα μάτια σου και αφήνεις τις ελπίδες σου στο Θεό.
Εκείνος θα ορίσει τι θα γίνει μέσα στη μονάδα εντατικής. Το Δικό του Θέλημα θα γίνει. Όλα είναι στο Χέρι
Του.
Εσύ παραμένεις εκεί με ελπίδα και προσμένοντας ένα θαύμα.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
