Ακριβό εισιτήριο για φτηνή παράσταση
Έχουνε όμως και οι βλάκες κάτι στιγμές ευφυΐας άλλο πράγμα. Είναι εκείνες οι στιγμές οι άτυχες για τους άλλους, που ενώ όλοι ποντάρουν στην αφηρημάδα τους, στην καλή τους καρδιά και στην πίστη τους, εκείνοι σκέφτονται. Και εκείνες ακριβώς τις στιγμές αυτοί οι κακόμοιροι πιστοί σας βλάκες ξυπνάνε απότομα από την τυφλή εμπιστοσύνη που σας έχουνε δώσει και χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Και όχι μόνο χτυπάνε, πονάνε κιόλας.
Όχι – όχι, μην τρέχετε. Δε θα δείτε αίματα. Δε θα δείτε κλάματα. Είναι βλέπεις περήφανοι οι βλάκες.
Είναι αλλόκοτα προσκολλημένοι πάνω σας για πάρα πολύ καιρό, φτάνει όμως μια στιγμή καθαρής σκέψης και συμπτώσεων για να ταρακουνήσουν αυτό το ελάχιστο μυαλό που έχουνε σε σχέση με τον δικό σας super εγκέφαλο.
Οι βλάκες ξέρεις όταν φύγουν δεν ξαναγυρίζουν. Αλήθεια. Ίσως ένας άλλος άνθρωπος αρκετά πιο έξυπνος να ξαναγυρνούσε. Γιατί κάποιοι πιο πονηροί ξέρουνε να σε παίξουνε, ξέρουνε να στην φέρουνε εκδικητικά, ξέρουνε να καλυφθούν. Ο βλάκας όμως δεν ξέρει τίποτα από όλα αυτά. Φεύγει και δεν ξέρει το δρόμο για πίσω. Στην ουσία δεν μπορεί να σκεφτεί ότι είναι ο ίδιος δρόμος που σε γυρίζει πίσω. Έτσι μένει για πάντα μακριά.
Ο βλάκας ήτανε πάντα εκεί και σε αγαπούσε σαν μικρό παιδί. Σε λάτρευε. Σε περίμενε. Σε πίστευε. Πίσω από σφραγισμένα χείλη εκείνος διάβαζε και ερμήνευε τα πάντα.
Ο βλάκας δεν έκανε ερωτήσεις. Πίστευε. Οι ερωτήσεις είναι για όσους δεν αγαπάνε.
Όλα είναι ένα θέατρο που ο βλάκας προτιμάει να μείνει θεατής. Ήξερε πού να κάτσει για να βλέπει καλύτερα. Ήξερε ποια είναι η σειρά του και ποια η θέση του. Ήξερε επίσης ότι η παράσταση ήτανε sold out. Ήξερε ότι δεν είχε διάλειμμα για τσιγάρο.
Ένα μονάχα δεν ήξερε ο βλάκας. Ποιος άραγε του πούλησε τόσο ακριβό εισιτήριο για μια τόσο φτηνή παράσταση.
– Ακριβό εισιτήριο για φτηνή παράσταση –
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
Εξαιρετικό όπως πάντα