Ο παλιατζής
Post Views: 17
Πέρασε χθες ο παλιατζής από τη γειτονιά. Βγήκα τρέχοντας στο μπαλκόνι και του φώναξα με όλη τη δύναμη μου να περιμένει.
Είχα έτοιμες τις σακούλες από καιρό. Η δύναμη μόνο μου έλειπε να αποχωριστώ μια για πάντα το παρελθόν.
Έβγαλα βιαστικά τις πιτζάμες και ντύθηκα όπως όπως. Άρπαξα τις σακούλες με αποφασιστικότητα. Κάλεσα τον ανελκυστήρα και περίμενα με αγωνία. Βγήκα από την πολυκατοικία σαν τρελή. Σχεδόν πέταξα τις σακούλες μέσα στην καρότσα του αυτοκινήτου.
«Τι έχουν μέσα οι σακούλες σου;», άκουσα τον παλιατζή να με ρωτάει.
«Μια ζωή», του απάντησα «Μια ζωή, που δεν μου ταιριάζει πια», συμπλήρωσα.
Μπήκα και πάλι πίσω στο κτήριο μα δεν πήρα τον ανελκυστήρα αυτή τη φορά. Ανέβηκα δυο δυο τα σκαλιά μέχρι τον τρίτο.
Πέρασα μέσα στο σπίτι και έβαλα το ράδιο στη διαπασών. Γέμισα το χώρο με τα ντεσιμπέλ της χαράς και αγκάλιασα σφικτά τη γάτα.
Ιωάννα Πιτσιλλή
Post Views: 17
Μικρή ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Κάπου στην πορεία θα χάθηκα φαίνεται. Ίσως, εν μέρει, να φέρει ευθύνη η κυρία Φι που δεν εκτίμησε στο γυμνάσιο το κειμενάκι μου με το λεωφορείο και δεν το άφησε να κάνει ποτέ του έστω μια γύρα. Η αλήθεια είναι πως μου τα τσαλαπάτησε τότε τα φτερά. Δεν βαριέσαι ! Τα έπιασα χρόνια μετά και πήρα με κόκκινες κλωστές να τα μπαλώνω!
Λένε πως τα όνειρα εκδικούνται αν μένουν ανεκπλήρωτα. Ωραία λοιπόν! Θα το πληρώσω το τίμημα… υφαίνοντας ιστορίες με νήματα στα χρώματα του ήλιου. Από το ξημέρωμα μέχρι και τη δύση του.
