Περί εγκλεισμού ο λόγος

Διαβάζω πολλά και διάφορα λόγω των συνθηκών και ημερών που διανύουμε.

Κάποια είναι αστεία, κάποια λιγότερο, κάποια σπέρνουν το φόβο και τον τρόμο.

Περί εγκλεισμού ο λόγος. Λίγες μέρες καραντίνας και έχεις φρικάρει.

Ξέρεις, αλήθεια, τι πάει να πει εγκλεισμός με την πραγματική έννοια της λέξης;

Θες να μάθεις; Αντέχεις να σου πω;

Εγκλεισμός είναι ένα μωράκι μια σταλιά, που μετά βίας κατόρθωσε να πάρει την πρώτη του αναπνοή κι ύστερα, να το πληρώνει για μια ζωή.

Αφημένο σε μια θερμοκοιτίδα για σχεδόν δύο μήνες, με ένα μάτσο καλώδια πάνω του, σε μια μεριά ενός απρόσωπου μαιευτηρίου.

Είναι εκείνο το παιδάκι που για τέσσερα χρόνια, ξυπνούσε καθημερινά για να το τρέξουν για φυσικοθεραπείες στο ΚΑΤ, γιατί έπρεπε να προσπαθήσει να γίνει κι αυτό, “φυσιολογικό” σαν τα άλλα παιδάκια.

Που δε συμμετείχε σε κάποια παιχνίδια του δρόμου, μόνο, καθόταν στα σκαλιά της πολυκατοικίας και παρακολουθούσε. Όχι γιατί δεν το ήθελαν, γιατί δεν μπορούσε.

Στα όμορφα χρόνια της εφηβείας, να μένει μέσα Παρασκευές και Σαββατόβραδα, ατελείωτες μέρες, μήνες, χρόνια, επειδή δεν είχε προτάσεις εξόδου.

Ασφυκτιούσε, μα ποτέ δεν ούρλιαξε από πόνο κι έλλειψη…

Η μουσική και κάποιες φορές, σημειώσεις στο ημερολόγιό της, ήταν η μόνη της παρέα.

Κι ο χρόνος περνούσε…

Μεγάλωσε, τελικά παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια… 

Οι συνθήκες τα έφεραν έτσι που πάλι φυλακίστηκε, με άδοξο τέλος. Απέτυχε κι εκεί.

Μετά από όλα αυτά, χωρίς να στα έχω πολυαναλύσει αλλά πιστεύω ότι έπιασες το νόημα, με βλέπεις που θέλω να νιώθω ελεύθερη κι αισιόδοξη, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες.

Να με συμπαθάς, μα, αρκετά φυλακίστηκα!

Εύη Μαυρογιάννη

https://www.youtube.com/watch?v=HR3iWRq8ymI