Προσδοκίες
Είναι από τις φορές που το μυαλό μου έχει σταματήσει. Η έμπνευση έχει στερέψει. Κανένα συναίσθημα. Τίποτα. Προσπαθώ, μα μάταια. Προσδοκίες και όνειρα. Με μαθηματική ακρίβεια προς την καταστροφή. Γράφω για έρωτες και όμορφες στιγμές, που τελικά αποδείχτηκαν ψεύτικες. Για τους φόβους και την δειλία. Για θάρρος και αγάπη. Όμως όλα αυτά έχουν κινητήριο δύναμη την προσδοκία. Όλα αυτά που με έμαθαν πως κάτι πρέπει να είναι και πως δεν πρέπει.
Τι είναι σωστό και τι λάθος, τι νιώθω, τι νιώθεις, δεν έχει σημασία; Όλα μετριούνται με αριθμούς. Με το κατά πόσο και το αν ξεβολεύεται κάποιος. Μυαλό, σώμα και ψυχή χώρια. Η θηλιά που με πνίγει, κληρονομιά χρόνων. Κάθε φορά που πάω να την χαλαρώσω μπας και καταφέρω να τη βγάλω, χάνω ανθρώπους, όμως βρίσκω εμένα. Ο τρόμος των άλλων να μην καταφέρω αυτό που φοβούνται και χρειαστεί να το κάνουν οι ίδιοι αλλάζει.
Αγνώριστοι οι άνθρωποι που ήξερα χρόνια. Το ίδιο γνώριμη και η στάση μου απέναντι τους. Καταρρίπτονται όλα αυτά που πίστευα για σωστά και οι προσδοκίες που είχα. Άτιμο πράγμα, τα θέλω όλα και τα θέλω δικά μου. Γελάω. Ανάθεμα εάν μου ανήκει κάτι σε αυτή τη ζωή. Τα συναισθήματα ουδέτερα. Οι στιγμές γίνονται πιο ζωντανές και αληθινές όταν δεν περιμένω τίποτα και απλά βιώνω το τώρα. Όμως πάντα θα υπάρχει μια προσδοκία που καραδοκεί.
Έτσι είναι η ζωή; Δεν ξέρω. Έτσι είμαι εγώ; Ίσως. Όμως τα λόγια είναι άχρηστα δίχως πράξη και οι προσδοκίες αδύναμες δίχως τη δική μας συγκατάθεση.
Catia Marjary