Ιστορίες εγκλεισμού: Μια φορά κι ένα καιρό ήταν μια έφηβη
Το κεφάλι μου έχει γίνει σούπα, και σκέψου δεν έχουν περάσει πολλές μέρες που είμαι μέσα. Δεν αντέχω άλλο να παίζουν μόνιμα ειδήσεις στην τηλεόραση, δεν μπορώ αυτός ο ιός να είναι το μοναδικό θέμα συζήτησης! Πάω στο σαλόνι για να αλλάξω λίγο παραστάσεις και καταντάω καταθλιπτική. Πλέον αντέχω μόνο για μερικά λεπτά εκεί μέσα. Οι γονείς μου, κλεισμένοι κι εκείνοι, φορτισμένοι, αρπάζονται με το παραμικρό. Υπάρχει ένταση ανάμεσά μας, που δυστυχώς δε διαλύεται ανοίγοντας τα παράθυρα του σπιτιού για να αεριστεί. Εκείνοι έχουν νεύρα. Βέβαια. Μόνο εκείνοι έχουν. Τι να πω κι εγώ που είμαι εγκλωβισμένη εδώ μέσα και δε μπορώ να δω τον Πάνο!
Δε μου φτάνουν οι ανησυχίες μου… Φοβάμαι ότι κάτι θα αλλάξει μεταξύ μας, μήπως μιλάει με καμία άλλη, μήπως τώρα που δε με βλέπει σταματήσει να με αγαπάει. Είναι κι εκείνη η άθλια απ’ το τμήμα του που δεν έχανε την ευκαιρία να τον στριμώχνει και να τον πλησιάζει κάθε φορά που ήταν μόνος. Ο χαζός, ήθελε να είναι ευγενικός λέει. Το θέμα όμως είναι ποιος από τους δυο μας είναι τελικά ο χαζός; Ουφ! Και η Κατερίνα έχει εξαφανιστεί εντελώς τελευταία. Κατά τα αλλά κολλητή. Μου φαίνεται ότι περισσότερο μιλάει με τη Χρύσα. Θα φανεί όμως όταν όλο αυτό επιτέλους τελειώσει.
Πολλές νύχτες που προσπαθώ να κοιμηθώ σκέφτομαι πως ίσως να έχουν δίκιο αυτοί που μιλούν για θεωρίες συνωμοσίας. Είμαι πολύ μπερδεμένη. Κι όσο διαβάζω στο διαδίκτυο, τόσο περισσότερο μπερδεύομαι. Διχάζομαι, αλλάζω συναισθήματα. Και μετά ξανά απ’ την αρχή. Αχ, δεν είμαι καλά, η διάθεσή μου αλλάζει σε δευτερόλεπτα. Έχω τόσα νεύρα αυτές τις μέρες. Προτιμώ να έχω μαθήματα και φροντιστήριο και να έρθω ξανά στην καθημερινότητα μου, παρά αυτό το χάλι που ζω εδώ μέσα τον τελευταίο καιρό και δεν μπορώ να ελέγξω.
Ας γυρίσουν όλα όπως ήταν πριν και υπόσχομαι στον εαυτό μου να μην ξαναγκρινιάξω για τα μαθήματα και το πρόγραμμά μου. Θα πηγαίνω και πιο συχνά στο γυμναστήριο γιατί πήρα αρκετά κιλά με όλα αυτά που μαγειρεύει η μαμά μου και τρώω. Βαριέμαι και τρώω. Νευριάζω και τρώω, στενοχωριέμαι και τρώω, αγχώνομαι και τρώω. Ευτυχώς που ο μπαμπάς μου πλήρωσε την ετήσια συνδρομή! Αισθάνομαι πολύ πιεσμένη. Χρειάζομαι το χώρο μου και δεν μπορώ να τον έχω ακούγοντας όλη την ημέρα την τηλεόραση και τους γονείς μου. Χρειάζομαι να επικοινωνήσω, να κάνω μια άσχετη από τον ιό συζήτηση, μου λείπουν ακόμα και οι καθηγητές μου.
Το μοναδικό που με βοηθάει λίγο να ξεχνιέμαι είναι όταν η μαμά μου ζητά να μαγειρέψουμε μαζί ή να τη βοηθήσω με τις δουλειές του σπιτιού. Η μουσική επίσης με βοηθά αρκετά, ειδικά όταν καλύπτει τον ήχο της τηλεόρασης. Ποσό θα ήθελα να με καταλάβουν λίγο, παιδί τους είμαι, δεν καταλαβαίνουν ότι με τρομάζει η αβεβαιότητα; Κατά τα αλλά οι γονείς τα ξέρουν όλα…
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
