Μαράκι

Κι όμως, πέρασαν πέντε Χρόνια! Κι όμως, είμαστε ακόμα εδώ, κόντρα σε προβλέψεις δυσοίωνες και δεδομένα που σε άλλη περίπτωση θα καθιστούσαν τέτοιου είδους εγχειρήματα σήμερα, ουτοπίες!   Πέντε ολόκληρα χρόνια από τη στιγμή που άνοιξε την πόρτα του ετούτο το Σπίτι, ετούτο το Στέκι, όπως συνηθίζουμε να το αποκαλούμε. […]

  Αν για λίγα δευτερόλεπτα, κλείσεις τα μάτια και βάλεις τον εαυτό σου στη θέση αυτών των ανθρώπων που βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται παρανάλωμα του πυρός τόσες μέρες…   Αν μπορέσεις να σε κάνεις εικόνα για μια στιγμή, να προσπαθείς να χωρέσεις μια ολόκληρη ζωή σε ένα σακίδιο […]

Κι ο πλανήτης από ζωοδότης, έγινε πια επαίτης ζωής… Κι εμείς θα γείρουμε με κροκοδείλια δάκρυα  για άλλη μια φορά, το “χρέος” μας να κάνουμε.   Θα απλώσουμε το χέρι βιαστικά  και με το βλέμμα χαμηλά, θα προσπεράσουμε.   Για να προλάβουμε την ντροπή τη δική μας και τις τύψεις,  […]

Μια σειρά από γεγονότα, αλλά και κάποιες συζητήσεις με αγαπημένα μου πρόσωπα, για όλα αυτά που κατά καιρούς βασάνιζαν ή βασανίζουν ακόμα την ψυχή και το μυαλό μου, ήρθαν για να επισφραγίσουν και το νόημα μιας φράσης που τυχαία διάβασα αυτές τις μέρες και που μέσα της κλείνει ολόκληρη τη […]

Έχει πάρει να βραδιάζει πια και για να γεμίσω με κάποιον τρόπο το χρόνο μου πάλι, ψαχουλεύω σε μια παλιά συρταριέρα όπου φυλάμε παλιές φωτογραφίες κι αναμνήσεις άλλων εποχών. Επικρατεί ένα χάος εκεί και σκέφτομαι πως αν κάνω την αρχή, θα με πάρει το ξημέρωμα. Δε βαριέσαι, σκέφτομαι πάλι, αφού […]

Ώρα 02:24 π.μ.   Η ώρα δεν περνάει.    Τα μάτια βαριά μα δεν κλείνουν κι απόψε.    Και το κορμί σου, ανήσυχο, παλεύει μάταια κι αυτό να βρει μια γωνιά στο κρεβάτι σου, να κουρνιάσει και να παραδοθεί.    Το μυαλό ταξιδεύει χιλιόμετρα μα τον προορισμό δεν το βρίσκει […]

Μάλλον θα αναρωτιέσαι κι εσύ τώρα και δικαιολογημένα, για ποια Μαρία μιλάω και γιατί να πρέπει να σε νοιάζει κι εσένα για τη συγκεκριμένη Μαρία. Νομίζω όμως πως θα καταλάβεις λίγο παρακάτω. Είναι ο δικός μου τρόπος βλέπεις να πω αυτά που νιώθω και πάλι, αυτά που ταλανίζουν τις σκέψεις […]

    «Ν’ απομείνεις μόνος και ν’ αρχίσεις να πλάθεις εσύ, με μοναχά τη δύναμή σου, έναν κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου.» Νίκος Καζαντζάκης    Ζούμε σε έναν κόσμο βουτηγμένο στο ψέμα και την υπερβολή, σ’ έναν κόσμο που τα δεδομένα κατέληξαν πλέον ζητούμενα. Φέραμε την έννοια της αγάπης […]

  Κι αν τελικά κατάλαβα κάτι, αυτό είναι πως ένα ταξίδι είναι η ζωή μας, σε όλες της τις εκφάνσεις. Και μπορεί τα λιμάνια που είχαμε ονειρευτεί με σύμμαχο τον ενθουσιασμό της νιότης, να μην καταφέραμε να τα αγγίξουμε, όμως τελικά το ξέρεις κι εσύ, όπως το έμαθα κι εγώ […]

  Η ανάγκη μου πλάγιαζε δίπλα σου μα ποτέ δε ξεγυμνώθηκε.  Το κορμί μου το χάδι αναζητούσε μα ποτέ δε σου αφέθηκε. Κι όλα όσα με τράβηξαν κοντά σου μια ακατανίκητη επιθυμία έγιναν.  Όμως ο φόβος μου δε μ’ άφηνε το φράγμα του να σπάσω.  Κι οι αισθήσεις μου εκτινάχθηκαν […]

Πόσες φορές έχεις αισθανθεί πως άνθρωποι και καταστάσεις σε έχουν κάνει να σηκώσεις τα χέρια ψηλά, μεταφέροντας μάλιστα το βάρος της ευθύνης μιας απόφασης επάνω σου; Πόσες φορές αλήθεια, αναγκάστηκες να πεις «φτάνει», «τέλος», «ως εδώ», γιατί μόλις άγγιξαν τα όριά σου ή μάλλον τα ξεπέρασαν, τη στιγμή που εσύ […]

Αναζητείται επειγόντως λίγη από εκείνη τη μαγεία των Χριστουγέννων που μέχρι και πριν από κάποια χρόνια τέτοια εποχή, με έκανε να την περιμένω κάθε χρόνο με τον ίδιο αμείωτο ενθουσιασμό και που τώρα πασχίζει η ψυχή μου να την αισθανθεί γύρω της, να αφουγκραστεί το κλίμα κι όμως ακόμα αδυνατεί. […]

«Όπου και να ‘σαι, η Αγάπη θα σε βρει»…  Το ακούω ξανά και ξανά ενώ ξημερώνει και οι στίχοι του, ταξιδεύουν τις σκέψεις μου παρέα με τη μεστή φωνή της Χαρούλας. Μας βρίσκει στ’ αλήθεια ποτέ η αληθινή αγάπη ή μήπως η καρδιά μας πλάθει όμορφα σενάρια, για να αντέχουμε […]

Ένας λαβύρινθος μέσα στο μυαλό μου. Στέκομαι καταμεσής ακίνητη και ψάχνω απεγνωσμένα ένα μονοπάτι. Μια διαδρομή που θα καταφέρει να με αποδεσμεύσει επιτέλους από το παρελθόν μου. Δοκιμάζω να κάνω ένα βήμα μα βρίσκω αδιέξοδο μπροστά μου κι απελπίζομαι. Η ανάσα μου, γρήγορη και κοφτή, μοιάζει με αυτήν του πανικού. […]

Τι πέρασε από το μυαλό σου και πάλι; Τι πίστεψες στ’ αλήθεια αναρωτιέμαι; Πες μου σε παρακαλώ, πού μπορεί να φτάσει το μέγεθος της έπαρσής σου; Κάθε φορά με εκπλήσσεις, όχι όμως ευχάριστα. Αυτό το συναίσθημα, έχω χρόνια να το νιώσω μαζί σου και ξέρω πολύ καλά πως δεν πρόκειται […]

Να θες να «αγιάσεις» και να μη μπορείς, να μην σε αφήνουν. Φαντάζομαι πως στους περισσότερους έχει συμβεί. Ξέρεις, υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι που έχουν από τη φύση τους μια ηρεμία στις αντιδράσεις και στις κινήσεις τους, που ακόμα και ο τόνος της φωνής τους είναι χαμηλός και που ολόκληρος […]

Με ρώτησες κι απόψε “Γιατί.” Σε νιώθω να βασανίζεσαι καιρό, να ψάχνεις απαντήσεις, ικανές να μπορέσουν να ηρεμήσουν την απογοήτευση που ξεχειλίζει από μέσα σου και αναλώνεσαι ξανά και ξανά σε εκείνα που σε πληγώνουν. Πώς να σε βοηθήσω έτσι; Πώς να σου σταθώ και πόσο θα ‘θελα να σε […]

Στο άδειο κομμάτι της καρδιάς μου, στο μοναδικό κομμάτι που μ’απέμεινε, έκρυβα κάθε ξημέρωμα το φιλμ από τις αναμνήσεις μιας ζωής. Της ζωής μου μαζί σου. Σε εκείνο το κενό που άφησε μέσα μου, η μέρα του διωγμού μου, η ημέρα του πρώτου μου θανάτου εν ζωή, έδωσα μια υπόσχεση. […]

Πόσο απίθανα σενάρια σου έμοιαζαν τότε, όλα εκείνα που έζησες, για θυμήσου. Πόσο πολύ αντιδρούσαν όλα μέσα σου, από άμυνα και άρνηση, στο ενδεχόμενο και μόνο να βγουν αληθινά και τετελεσμένα έστω και στον ελάχιστο βαθμό. Πόσο σε τρόμαζε αλήθεια, η σκέψη και μόνο, πως όλο εκείνο το ταξίδι που […]

Άφησε με να σου πω κι απόψε, γι’ ακόμα μια φορά, τι ονειρεύομαι κρυφά. Τι είναι εκείνο που έχει λείψει κι απ’ τη δική μου μέσα την ψυχή πολύ.  Τα παράπονα μα και τους πόθους της να σου τα εξομολογηθώ, απόψε που οι καρδιές μας διάπλατα θ’ ανοίξουν.    Εκείνα […]

Δυο φωνές μέσα μου χρόνια τώρα παλεύουν, σε μια μάχη που φαίνεται πως βγάζει πάντα τη μία νικήτρια. Όσο κι αν προσπαθούν όμως αντίπαλες να μου φανούν, τόσο περισσότερο μου μοιάζει τελικά πως και οι δυο μαζί με οδηγούν. Σαν αδελφές αχώριστες από τα γεννοφάσκια τους.  Είναι πρώτα εκείνη η […]

Έχω την ανάγκη να μιλήσω κι εσύ δεν είσαι πουθενά. Μικρές αφορμές που μου δίνονται καθημερινά και ο χρόνος που πλησιάζει πια στο σημείο μηδέν μας, κάνουν τις σκέψεις μου να ταξιδεύουν πίσω σε όσα ζήσαμε και την καρδιά μου να νιώθει μια τέτοια πίεση που άλλο δεν αντέχει, σαν […]

Περίεργη είναι η ζωή τελικά. Εκεί που νομίζεις πως έχεις εξαντλήσει όλα σου τα ψυχικά αποθέματα κι έχεις πια αγγίξει τα προσωπικά σου όρια, έρχονται άνθρωποι και στιγμές για να σε διαψεύσουν ευχάριστα. Έτσι και τώρα, για άλλη μια φορά, ένα ταξίδι έμελλε να είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια […]

Μια θετική σκέψη μόνο αρκεί και όλα μπορούν να αλλάξουν μέσα σου. Από εκείνες τις σκέψεις όμως, που κατά έναν περίεργο τρόπο, έρχονται ακριβώς όταν θα έχεις αγγίξει τα όρια των αντοχών σου. Σαν “από μηχανής Θεός”, εμφανίζονται από το πουθενά κι αναπτερώνεσαι. Όλα μελετημένα είναι, να γίνονται την κατάλληλη […]