Πόσες φορές έχεις αισθανθεί πως άνθρωποι και καταστάσεις σε έχουν κάνει να σηκώσεις τα χέρια ψηλά, μεταφέροντας μάλιστα το βάρος της ευθύνης μιας απόφασης επάνω σου; Πόσες φορές αλήθεια, αναγκάστηκες να πεις «φτάνει», «τέλος», «ως εδώ», γιατί μόλις άγγιξαν τα όριά σου ή μάλλον τα ξεπέρασαν, τη στιγμή που εσύ πάλευες τόσο καιρό για να βρείτε έναν δίαυλο επικοινωνίας; Θαρρώ πως πρέπει να είναι αρκετές. Δικαίως αναρωτιέμαι λοιπόν αν ήσουν εσύ αυτός που εγκατέλειψε πρώτος την προσπάθεια κι έκλεισες κάθε πόρτα, ή τελικά η προσπάθειά σου δεν είχε κανένα απολύτως αντίκρυσμα και ματαιοπονούσες.
Εσύ λοιπόν που έτυχε να διαβάζεις τις σκέψεις μου σήμερα, είμαι σίγουρη πως τουλάχιστον για μια φορά στη ζωή σου, θα έχεις κοντοσταθεί μπροστά σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι, παλεύοντας μέσα σου με δύο επιλογές. Να αποχωρήσεις ή να μείνεις; Και αν επέλεγες να μείνεις και να παλέψεις, ποιο θα ήταν αλήθεια το σημείο εκείνο που θα σε έκανε να τερματίσεις μια προσπάθεια και με τι ψυχολογικό και συναισθηματικό κόστος;
Δουλειές, φιλίες, συγγένειες, σχέσεις και γάμοι κλονίζονται ολοένα και περισσότερο και όλο και πιο εύκολα, ακόμα κι αν έχουν ήδη μετρήσει πολλά χρόνια ζωής. Τι συμβαίνει άραγε και διαγράφουμε από τη ζωή μας ανθρώπους που μέχρι πρότινος ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της, έχεις αναρωτηθεί; Προσωπικά το έκανα πολλές φορές, για όλες τις παραπάνω περιπτώσεις και καθεμιά από αυτές, έχει αφήσει μέσα μου το δικό της σημάδι, ίσως γιατί έχω μάθει να βλέπω τα πράγματα απλά, σε έναν κόσμο που επιλέγει να τα κάνει όλα περίπλοκα, λες και μέσα από την πολυπλοκότητα θα βρούμε την πολυπόθητη Ευτυχία.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, για να μπορέσει να σταθεί και να ευδοκιμήσει μια σχέση, όποιας μορφής κι αν είναι αυτή, απαραίτητα συστατικά της θα πρέπει να είναι η ειλικρίνεια και ο αλληλοσεβασμός. Όσο λοιπόν αυτός παρακάμπτεται, τόσο πιο κοντά στο τέλος της θα πλησιάζεις. Θυμήσου για λίγο εκείνον τον εργοδότη, που εκμεταλλευόμενος το φιλότιμο ή ακόμα και την ειλικρινή σου αγάπη για τη δουλειά σου, έμοιαζε να γίνεται ολοένα και πιο απαιτητικός από εσένα και φυσικά χωρίς την ανάλογη ανταμοιβή.
Θυμήσου έπειτα εκείνον τον υποτιθέμενο φίλο σου. Εκείνον που του άνοιγες αφελώς την καρδιά και την πόρτα του σπιτιού σου διάπλατα, γιατί τέτοιος άνθρωπος είσαι, μέχρι που ανακάλυψες πως είχαν αρχίσει να λείπουν κομμάτια σου κι από τα δύο. Ανώμαλη προσγείωση η στιγμή της αποκάλυψης αυτής ομολογώ. Μα ακόμα κι ανάμεσα σε συγγενείς, δεν είναι λίγες οι φορές που αποξενώθηκαν άνθρωποι που συνδέονται με δεσμούς αίματος στο όνομά του συμφέροντος και της ύλης.
Βλέπεις λοιπόν; Η εικόνα που έχουν οι ανθρώπινες σχέσεις σήμερα κάθε άλλο παρά αισιόδοξη είναι και δυστυχώς τα παραδείγματα γύρω μας πληθαίνουν. Όπως και να’ χει όμως, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να μαζέψεις τα σκορπισμένα σου κομμάτια, να σηκωθείς και να ανοίξεις το βήμα σου ξανά προς διαφορετική κατεύθυνση.
Γιατί αν το σκεφτείς, βγάζοντας τους συναισθηματισμούς απ’ έξω, δεν παραιτήθηκες εσύ από τον άπληστο εργοδότη σου, δεν έβγαλες ξαφνικά ανθρώπους από τη ζωή σου που για πολύ καιρό τους θεωρούσες φίλους, ούτε απομακρύνθηκες αναίτια από συγγενείς που σε αδίκησαν στον βωμό του υλικού συμφέροντος. Αντίθετα, έδωσες χρόνο, χώρο, ευκαιρίες και κομμάτια του εαυτού σου «καλή τη πίστει» και στο τέλος απογοητεύτηκες. Κι αν αυτές οι περιπτώσεις, άφησαν το στίγμα τους μέσα σου, πόσο μπορεί να σε έχει σημαδέψει το τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης ή ακόμα περισσότερο η στιγμή της απόφασης του τέλους ενός γάμου;
Ξεχωριστή αλλά και ίδια συνάμα με τις άλλες περιπτώσεις η τελευταία, μόνο και μόνο γιατί για αρκετό καιρό εδώ, πρωταγωνιστικό ρόλο στις αποφάσεις μας κατέχει συνήθως η καρδιά. Καταθέτοντας λοιπόν τα προσωπικά μου πιστεύω πάντα, σε μια εποχή που οι περισσότεροι πετούν στον κάλαθο των αχρήστων με πρωτοφανή ευκολία ό,τι χαλάει, δίχως να προσπαθήσουν να το διορθώσουν, είτε μιλάμε για ένα άψυχο αντικείμενο, είτε για μία σχέση ζωής, αν με ρωτούσες με τη σειρά σου κι εμένα πότε θα πρέπει να αποχωρείς από μια σχέση όποιας μορφής, ετούτο μόνο θα μπορούσα να σου πω με σιγουριά.
Να αποχωρείς περήφανα, όταν θα έχεις εξαντλήσει μέσα σου όλα τα αποθέματα προσπάθειας κι αντοχών και ακριβώς λίγο πριν αυτά γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταρρακώσουν την ήδη πληγωμένη σου αξιοπρέπεια. Να αποχωρείς με πλήρη συνείδηση της πράξης σου και κυρίως με τη δική σου ψυχή καθαρή για να μη χάσεις ολότελα τον εαυτό σου. Να αποχωρείς, αλλά ποτέ να μην εγκαταλείπεις!
Μαρία Μαραγκού
Κοιτώντας τον χρόνο πίσω, διαπιστώνω πως ότι πίστευα κι ότι ένιωθα από πολύ μικρή ηλικία, δεν έχει αλλάξει μέσα μου. Ονειροπόλα, Ρομαντική και πολύ Συναισθηματική. Έτσι ήμουν κι έτσι θέλω να παραμείνω. Αγαπώ τους ανθρώπους της Καρδιάς κι αυτούς επιλέγω πια δίπλα μου. Με την γραφή δεν έχω “επαγγελματική” σχέση, ήταν για μένα ανέκαθεν όμως , ο τρόπος μου να βγάζω ότι αισθάνομαι. Ας ανοίξουμε την καρδιά μας λοιπόν!!!
