Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
Μέρες τ’ Απρίλη, μια άνοιξη διαφορετική μας επιφύλασσε τούτη η χρονιά. Η καθημερινότητα όλων μας έχει παγώσει γι’ άλλους λιγότερο και γι’ άλλους περισσότερο. Άνθρωποι σκεπτικοί κινούνται σε πόλεις βουβές, όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο. Τίποτα δε θυμίζει την εποχή που ξέραμε. Η αγωνία ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους για το αύριο που ξημερώνει. Όλοι όμως βρισκόμαστε εδώ σε έναν κοινό παρονομαστή, να τελειώσει αυτός ο «εφιάλτης» το συντομότερο δυνατό και η επόμενη μέρα να μας βρει όλους μαζί και υγιείς.
Κάτι τέτοιες δύσκολες για όλους μας περιόδους, ο καθένας μας θα βρεθεί να κάνει έναν απολογισμό λίγο διαφορετικό για τη μέχρι τώρα ζωή του μα και για τους ανθρώπους του. Αυτές τις πρωτόγνωρες στιγμές που ζούμε, θα φανεί σε τι θεμέλια έχουν χτιστεί οι σχέσεις μας. Είναι η ώρα να μπει η τάξη όχι μόνο στα σπίτια και στις ντουλάπες μας, μα και στις ζωές μας. Ό,τι για χρόνια έχει στηριχτεί σε άμμο κινούμενη πολύ πιθανό να γκρεμιστεί. Σε αντίθεση με ό,τι έχει χτιστεί σε θεμέλια γερά, που θα συνεχίσει να υφίσταται πιο δυνατό μιας και θα βγει αλώβητο μέσα από αυτή τη δοκιμασία.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα απ’ όλο αυτό για πολλά απ’ όσα θεωρούσαμε έως τώρα δεδομένα θα κληθούμε να αναθεωρήσουμε. Ίσως το αύριο να μας βρει λίγο καλύτερους και πιο συνειδητοποιημένους, ώστε να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Έχει φτάσει η στιγμή επιτέλους να καταλάβουμε μια για πάντα πως η ζωή μας είναι μία. Δεν ξέρουμε ούτε πότε θα τελειώσει, μα ούτε πότε θα ξαναβρεθεί κάτι που θα διακόψει την κανονικότητά της. Ας φροντίσουμε λοιπόν να ζούμε την κάθε μας στιγμή σαν να είναι η τελευταία.
Για μένα για παράδειγμα, οι μέρες αυτές του εγκλεισμού κυλούν λίγο πιο όμορφα έχοντας στο μυαλό μου πως τελειώνοντας όλο αυτό θα αγκαλιάσω τους αγαπημένους μου, τους γονείς μου και τους φίλους μου. Θα έρθει η μέρα που θα συναντήσω τη Μαριλένα, την Έλενα, τη Σοφία και άλλους πολλούς, κι όλοι μαζί θα ξαναβρεθούμε στα όμορφα σοκάκια της Θεσσαλονίκης, να πίνουμε τα κρασάκια μας και να γελάμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, όπως κάναμε μέχρι πριν λίγο καιρό.
Ένα σας λέω και να το θυμάστε:
«στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους»
Ο καιρός κοντεύει γι’ αυτό όλοι να προσέχετε, για να βρεθούμε όλοι μαζί για μια μεγάλη αγκαλιά! Σας περιμένω!
Ελισάβετ Ηλιούδη
Είμαι η Ελισάβετ, αν και κατά κύριο λόγο θα ακούσετε να με φωνάζουν Έλσα λατρεύω το όνομα μου ολόκληρο! Έχω σπουδάσει οικονομικά, μα οι λέξεις είναι για μένα τρόπος ζωής. Με βοηθάνε να εκφράσω όλα όσα υπάρχουν στο μυαλό μου, όσα συμβαίνουν σε μένα και στους γύρω μου! Μια λέξη, μια εικόνα, ένα τραγούδι και η ιστορία ξετυλίγεται. Γελάω και μιλάω δυνατά για άλλους καλό, για άλλους πάλι κακό. Απλά έχω μάθει να είμαι ο εαυτός μου και να ζω την κάθε στιγμή έντονα μιας και το μότο μου είναι ένα "δεύτερη ζωή δεν έχει" άρα οφείλουμε να ζήσουμε τα πάντα στο έπακρο.
Πάμε λοιπόν να ταξιδέψουμε μαζί στον κόσμο των λέξεων.
