Ιστορίες εγκλεισμού: Μια μεγάλη δοκιμασία για τη σχέση
Εγκλεισμός ημέρα 45; Σαρανταπέντε ολόκληρες μέρες με τον άνθρωπό μου! Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, εφτά ημέρες την εβδομάδα! Μα πού είναι το κακό που όλοι γκρινιάζετε; Για εμένα είναι η καλύτερη φάση που θα μπορούσα να περάσω. Τι με νοιάζει να βγω έξω, τι με νοιάζει που δε δουλεύω όταν μπορώ να περάσω όλη την ημέρα μου αγκαλιά με τον άνθρωπο που έχω επιλέξει για σύντροφο μου;
Εντάξει, πάντα υπάρχει ο φόβος μέσα μου για τους αγαπημένους μου ανθρώπους και τον ιό, αλλά από την άλλη, έχω την ευκαιρία να μείνω στο σπίτι του αγαπημένου μου καθ’ όλη τη διάρκεια της καραντίνας. Λίγο πριν, κοπιάζαμε να χωρέσουμε λίγη ώρα μέσα στη μέρα για να βρεθούμε, αν και κουρασμένοι, μετά τη δουλειά. Περιμέναμε πώς και πώς το Σάββατο για να περάσουμε μαζί τη νύχτα μας, και όταν επιτέλους έφτανε, μας έπαιρνε ο ύπνος από νωρίς, εξουθενωμένους από την κούραση όλης της εβδομάδας και από την ηρεμία που μας προσέφερε η ασφάλεια της αγκαλιάς μας.
Έμπαινε η καρδιά μας στη θέση της που λένε. Αυτή λοιπόν είναι μια πρόβα για εμάς. Για το πώς θα είναι όταν ζήσουμε μαζί. Η μαμά μου φυσικά πάντα θα αντιδρά και θα λέει ότι αυτή η φάση της καραντίνας δεν είναι ακριβώς ένα δείγμα για το πώς θα ήταν η ζωή μας αν ζούσαμε μαζί, γιατί η απαγόρευση της κυκλοφορίας επιβάλλει την αποκλειστικότητα μεταξύ μας και δε μαλώνουμε πια, επειδή πολύ απλά δε συναναστρεφόμαστε με άλλους, αλλά η μαμά μου δε συμφωνεί επίσης και με την απόφασή μου να περάσω την καραντίνα στο σπίτι κάποιου άλλου.
Όπως και να ‘χει, εγώ βλέπω ότι δε μαλώνουμε όπως πρώτα, δεν έχουμε εντάσεις και επικρατεί ηρεμία, κάτι το οποίο είχα απόλυτη ανάγκη ως άνθρωπος, γιατί είχα κουραστεί με τους τσακωμούς μας χωρίς λόγο. Και η κολλητή μου που κάνει παράπονα ότι έχω χαθεί, είμαι σίγουρη πως τελικά θα καταλάβει ότι δεν έπαψα να την αγαπώ και ότι δεν έχει αλλάξει κάτι μεταξύ μας, αλλά αυτές τις μέρες που μένω με τον αγαπημένο μου, δεν μπορώ να είμαι όλη την ημέρα πάνω από το κινητό μου. Τώρα που το ξανά σκέφτομαι, ίσως το βλέπω λιγάκι εγωιστικά και μονόπλευρα αλλά επικοινωνώ μαζί της όποτε μπορώ. Στο κάτω κάτω θα έπρεπε να με καταλάβει λίγο κι εκείνη και να μην παραπονιέται.
Ουφ! Πιάνω τον εαυτό μου να εύχεται να αργήσει να επέλθει η κανονικότητα, γιατί εγώ ζω σε έναν κόσμο δικό μου που λέει και ο πατέρας μου… όμως αυτός ο κόσμος, είναι πολύ όμορφος και πλήρης για μένα!
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
