Τροχονόμο στη ζωή μου; Ευχαριστώ, δε θα πάρω!

Υπάρχουν και κάποιες στιγμές που νιώθεις πως παραγνωρίζεσαι με κάποιον. Γίνεται τροχονόμος στην ιδιωτική σου ζωή. Παρεμβαίνει δίχως δισταγμό σε κάθε σου βήμα ή απόφαση. Μπορεί να είναι ένας συγγενής, κάποιος φίλος ή και ο σύντροφός σου. Στην αρχή δεν το καταλαβαίνεις, μα το έγκλημα είναι οργανωμένο και πριν προλάβεις να καταλάβεις την κτητικότητα του, αρχίζεις να απολογείσαι για οτιδήποτε πράττεις μέσα στη μέρα σου. Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά και εσύ καλείσαι να απαντήσεις πού είσαι, με ποιον και γιατί δεν κάλεσες και εκείνον.

Δίνεις αναφορά σαν στρατιωτάκι δίχως να συνειδητοποιείς πως παύεις ταυτόχρονα να είσαι ελεύθερο ον. Μα όλο αυτό θα αρχίσει να σε κουράζει σιγά σιγά. Θα μου πείτε πως από την αρχή πρέπει να ξεκόβεις τα πολλά πολλά, μα υπάρχουν άνθρωποι που δέχονται τους πάντες στη ζωή τους, με χαρές και πανηγύρια.

Ευτυχώς όπως γράφω παραπάνω, ξυπνάς ένα πρωί και νιώθεις πως δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Σου κόβεται το οξυγόνο. Σ’ έχει κουράσει πια, να μην μπορείς να πας μια βόλτα μόνος σου, έτσι επειδή σου την κάρφωσε. Ή να βγαίνεις και με άλλους έξω, δίχως να μην καλέσεις τον αυτοκόλλητο σου ή την χλαπάτσα σου, έτσι τον στολίζω.

Σε καταβάλλει όλο αυτό που πρέπει κάθε στιγμή να λες πού πας, τι έφαγες, με ποιους βρέθηκες, τι θα κάνεις στα επαγγελματικά σου, τι απόφαση θα πάρεις για το τάδε πρόβλημά σου. Μα πίστεψε με, σε όλες αυτές τις ερωτήσεις και χιλιάδες άλλες, σου έχει τη λύση έτοιμη. Και σου επιβάλλει με τον τρόπο του να την ακολουθήσεις.

Πάντα το πρόσωπο του είναι φιλικό, με ένα χαμόγελο τόσο δα, σου λέει πόσο σε νοιάζεται. Μόνο αυτός! Στο τονίζει, θέλοντας να αρχίσεις να αμφιβάλλεις για τους υπόλοιπους ανθρώπους που έχεις γύρω σου. Μα ευτυχώς, έρχεται η στιγμή που ξυπνάς, αρχίζεις να δυσανασχετείς με την τόση πίεση. Καταλαβαίνεις πια, πως έχεις να κάνεις με έναν περίεργο άνθρωπο που σε θέλει αποκλειστικά για εκείνον. Ξεκινάς να αλλάζεις συμπεριφορά. Να κινείσαι με τα δικά σου θέλω. Παύεις να απαντάς στις κλήσεις του. Αραιά και πού και πάλι γιατί είσαι καλός άνθρωπος, του λες και μια καλημέρα. Τον καλείς και για έναν καφέ, για να μην καταλάβει πως τον αποφεύγεις. Μα εκείνος αρπάζει την ευκαιρία και στρογγυλοκάθεται και σου κάνει μια υπογείως επίθεση για να νιώσεις τύψεις, που ήσουν χαμένος τόσες ημέρες.

Εκεί επιτέλους ανοίγεις το στόμα σου και του λες πως έχετε παραγνωριστεί. Του θέτεις τα όρια σου. Του δείχνεις ποια κόκκινη γραμμή δεν πρέπει να περνάει. Του λες πως αν την ξεπεράσει η έξοδος από τη ζωή σου είναι από εκεί.  Εκείνος φυσικά θίγεται και χάνεται. Θα περιμένει να σου περάσει η τρέλα της στιγμής, που πιστεύει ότι έπαθες. Άσ’ τον να περιμένει. Εσύ επιτέλους πέταξες από πάνω σου τη βδέλλα που σου ρουφούσε την ελευθερία σου. Το δικαίωμα σου να βαδίζεις με το δικό σου νου.

Επιτέλους φτου ξελευθερία!

Εύη Π. Γουργιώτη