Σου έχω αφήσει το πιο όμορφο κομμάτι μου. Την αγάπη.

Ότι με αγάπησες το ξέρω. Απλά, δεν ήξερες πως να το διαχειριστείς όλο αυτό, γι’ αυτό και δεν μπορώ να σου κρατήσω κακία και να σε διαγράψω από τη σκέψη μου. Βλέπεις, ορισμένοι, όταν τους χαρίζεται αγάπη και καλοσύνη, πνίγονται, ασφυκτιούν. Νομίζουν πως η παγίδα βρίσκεται κάπου κρυμμένη και συνέχεια κινούνται με την πλάτη στον τοίχο.

Αν για κάτι ειλικρινά χαλιέμαι, είναι που δεν μπόρεσα να σε κάνω να αλλάξεις τρόπο σκέψης.
Γιατί ανεξάρτητα από το ότι δεν είμαστε πια μαζί, θα ήθελα να νιώθω ότι πήρες όμορφα πράγματα, δυνατά συναισθήματα και πάνω από όλα αλήθειες για τον άνθρωπο που όταν αγαπήσει, βάζει στην άκρη τον εγωισμό και παλεύει. Δεν εγκαταλείπει, και έτσι να φτιάξεις μια άλλη σχέση και να είσαι καλά.
Είχες πολλή δουλειά να κάνεις με την ψυχούλα σου. Ποιος σε πλήγωσε τόσο ποτέ δεν είπες.

Πάντα πως υπερέβαλα έλεγες και σήκωνες τα τείχη. Να μη δείξεις, να μην εκτεθείς. Όσο κι αν σου φώναζα να με αφήσεις να σε βοηθήσω. Ναι, υπάρχουμε και εμείς ξέρεις οι αθεράπευτα ευαίσθητοι, που κάποτε και εμάς κάποιος μας πλήγωσε, μα δε σκληρύναμε, ούτε κοιτάξαμε να κάνουμε ότι μας έκαναν από εκδικητικότητα.

Είμαστε κι εμείς, που αγκαλιάζουμε, ακούμε, κλαίμε μαζί με τον άλλον και αν μη τι άλλο δεχόμαστε τα ελαττώματά του. Αυτά σου έλεγα και σκοτεινιάζες. Δε με πίστεψες. Ακόμα κι αν ότι πρέσβευα στο έδειχνα εμπράκτως, αντί να το λέω με λόγια.

Και τώρα που έφυγες, τώρα που απέφυγες να παραδεχτείς πως μπορείς να αλλάξεις και να βρεις την ευτυχία, πες μου τι κατάφερες εντέλει; Και για πόσο ακόμα; Πόσο; Οι αξίες δεν έχουν χαθεί. Υπάρχουν διαμάντια μέσα στη λάσπη.

Μη βουλιάξεις πάλι στο βούρκο της αμφισβήτησης και του εγωισμού. Κοίτα μέσα σου καλό μου. Σου έχω αφήσει το πιο όμορφο κομμάτι μου. Την αγάπη.

Ιωάννα Νικολαντωνάκη