Μάθε στη ζωή σου να μη χτίζεις με ξένες τσέπες
Μάθε στη ζωή σου να μη χτίζεις με ξένες τσέπες. Να πας εκεί όπου εσύ φτάνεις. Να μην ποδοπατάς άλλους ώστε να περνάς εσύ καλά.
Μάθε πως όσο εσύ γελάς για όσους εκμεταλεύτηκες, κάποιος άλλος κλαίει για όσα σε περιμένουν. Μα τι νομίζεις; Πως εδώ στη δική σου περίπτωση θα τη βγάλεις καθαρή; Όλα εδώ πληρώνονται, να το βάλεις καλά στο νου σου.
Μάθε πως τα “κορόιδα” ξύπνησαν. Και αν κάνεις το λάθος και τους προσεγγίσεις ξανά, έχε στο βάθος του μυαλού σου πως θα σου γυρίσει μπούμερανγκ. Η αλήθεια στο τέλος βγαίνει στην επιφάνεια.
Έχεις τον τρόπο σου να κερδίζεις το κοινό σου και να τους αποσπάς ότι μπορείς περισσότερο. Τα δάκρυά σου τρέχουν σαν νερό, πιέζεσαι για να τα βγάλεις. Μα κάπως πρέπει να κάνεις πιστευτό το παραμύθι που τους σερβίρεις.
Ο δρόμος σου στρωμένος με ξένα ροδοπέταλα. Βαδίζεις καμαρωτά, όλο χάρη. Στα χέρια σου κρατάς λεφτά, δίχως να έχεις ιδρώσει γι’αυτά. Γατζώνεσαι από την ανθρωπιά των άλλων και τη μαδάς μέχρι να τους τσακίσεις. Μα να θυμάσαι. Κάστρα με δανεικά και αγύριστα, θα φτάσει η ώρα που θα καταρρεύσουν. Και αν εσύ έμαθες έτσι να λειτουργείς, πρόσεχε. Τα ξένα αποκτήματα έχουν ιδρώτα επάνω τους. Όχι το δικό σου. Και την αχαριστία ο Θεός δε τη συγχωρεί.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
