Κάθε νέα αρχή δεν κρατάει ισόβια
Η ζωή δε σε ρωτάει όταν αρχίζει η κατηφόρα αν αντέχεις. Εσύ κατρακυλάς κι εκείνη σε κοιτάζει ανέκφραστη για να δει τη δύναμή σου. Παίζει μαζί σου, ενώ εσύ νομίζεις πως είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για σένα. Δεν τη συγκινούν τα δάκρυά σου και άμα της πας κόντρα σε κλωτσάει για να φτάσεις πιο γρήγορα στον πάτο.
Πόσο πιο κάτω μπορείς να πέσεις; Έσπασες τα μούτρα σου πέφτοντας. Εκεί τερματίζει. Και καθώς η απελπισία έχει πιάσει κόκκινο, πάντα κάτι γίνεται και η ανάδυση γίνεται θριαμβευτικά και η ελπίδα μπαίνει πάλι στο λεξιλόγιό σου. Η θέληση και η απόφαση που βγαίνουν από μέσα σου σε γεμίζουν δύναμη να συνεχίσεις.
Η κατηφόρα μη νομίζεις ότι είναι το τέλος του κόσμου. Ένας δρόμος είναι κι αυτή, που απλά σε στέλνει γρηγορότερα στο τέρμα, μέχρι να βρεθεί το φως που θα έρθει να σου δείξει έναν άλλο δρόμο, απάτητο. Μέχρι να βρεθεί ένα χέρι να σε τραβήξει προς τα πάνω.
Έφαγες χώμα. Ε, και; Στάσου στα πόδια σου, τίναξε τη σκόνη από πάνω σου και προχώρα. Κάθε νέα αρχή να θυμάσαι πως δεν κρατάει ισόβια. Ούτε κάθε φορά που σκοντάφτεις θα είναι η τελευταία. Και κάθε που μια καινούργια κατηφόρα σε απειλεί, εσύ χαμογέλα της. Δείξε ότι δεν τη φοβάσαι. Πες της ότι ξέρεις πως είναι ο πάτος. Δείξε τα σπασμένα σου μούτρα και εκείνη θα καταλάβει ότι δε μασάς.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
