Οι πόρτες που κλείνω, είναι παντοτινές
Δε χρειάζομαι προσχήματα, ούτε φθηνές δικαιολογίες για να πράξω αυτό που πιστεύω. Η δική μου υπομονή έχει το όνομα “γαϊδουρινή”, μόνο που κάποιες φορές την εξαντλώ και παίρνω ανάποδες στροφές 180 μοιρών. Είμαι ανοιχτή γενικώς και πολύ υπομονετική σε όλα και κάνουν θόρυβο οι πόρτες μέσα μου που είναι ορθάνοιχτες για άλλους. Δεν πτοούμαι με τίποτα ό,τι κι αν με συμβουλεύουν οι άλλοι για το καλό μου.
Όταν όμως φτάσω στα όριά μου και το ποτήρι ξεχειλίζει, τότε οι πόρτες που κλείνω, κλείνουν για πάντα. Τις κλείνω ερμητικά. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ανοχή έχει όρια. Και όταν τα ξεπερνάς γίνεσαι πιο μαλάκας από ότι ήδη νομίζουν οι άλλοι ότι είσαι.
Δε γίνεται με το “έτσι θέλω” να την κάνει τσιφλίκι του ο κάθε ένας, ούτε και να της κάνει κουμάντο σαν να μην τρέχει τίποτα. Πρέπει να κατανοεί ότι αν δεν ήμουν ενοχλημένη ή θυμωμένη, θα εξακολουθούσα να τρώω την ίδια κατάσταση αμάσητη.
Έχω να πω το εξής σε εσάς που το θράσος σας ξεπερνάει το μπόι σας. Θα σας έστελνα εκεί που ξέρετε, άλλα σέβομαι τους αναγνώστες. Σε μια κοινωνία που προσπαθούν να επιζήσουν οι παρτάκηδες πατώντας στο λαιμό όλους εμάς τους μαλάκες, εγώ δεν υποτάσσομαι. Ξέρεις γιατί; Γιατί όσα βήματα κι αν έκανα εγώ πίσω να σου αφήσω χώρο, άλλα τόσα έκανες εσύ μπροστά για να με ποδοπατήσει. Και όταν σήκωσα τοίχο άρχισες να κάνεις την κοτούλα να με ψήσεις για να με έχεις ξανά του χεριού σου.
Ρε δε σφάξανε. Πήρες το χρόνο σου όσο εγώ κατάπινα συμπεριφορές πιστεύοντας ότι κάτι θα αλλάξει. Δυστυχώς, ενώ γνωρίζω πως τομάρι δεν αλλάξουν οι άνθρωποι, πίστευα σε κάποιο θαύμα. Η τσίπα είναι ακριβή και ευτυχώς χαρίζεται μόνο στους εκλεκτούς και εσύ μάλλον δεν είσαι ένας από αυτούς…
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
