Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι

Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι. Μια θάλασσα συναισθημάτων. Πόθος μέσα στη ματιά. Αντάρα. Να ψάχνει να σβήσει τη φωτιά με το ταίριασμα των σωμάτων. Ιδρώτας λύτρωσης και ένα όνομα στην ολοκλήρωση. Ένα όνομα άρρηκτα συνδεδεμένο με τη χαρά και το χαμόγελό μου. Το όνομά σου. Και σμίξαμε εμείς. Σε μια ταύτιση εγκεφαλική πρώτα, και στη συνέχεια, και πάντα! Μια ματιά και δε χρειαζόταν να ειπωθεί κάτι.

 

Μια ματιά και σμίξαμε. Δύο ενήλικες που ο ένας έπαιρνε στην αγκαλιά του το παιδί που «ζει» στην ψυχή του άλλου. Νύχτες που τις ξημέρωνα στα χέρια σου. Στην ανάσα που πρόσμενε η φλέβα στο λαιμό μου να νιώσει. Να με κάψει. Να με σβήσει. Να με πεθάνει και να με αναστήσει…

 

Και σμίξαμε εμείς. Εμείς, τότε. Τώρα, μόνο εγώ. Τώρα, μόνο εσύ. Κάνει κρύο χωρίς αγκαλιά. Φωνάζει το κορμί. Εξαρτημένη. Πρεζόνι. Νύχτες που κάποτε παρακάλαγα να μην ξημερώσουν, τώρα προσεύχομαι να τελειώσουν. Να φύγουν. Κραυγή το όνομά σου στις λιγοστές ώρες του ύπνου μου. Τώρα, κρύος ο ιδρώτας. Η κούπα του καφέ σου, εκεί πάνω, στο τραπέζι. Ακόμα.. Ακόμα… Δεν ακούω βήματα στη σκάλα. Ξεκλείδωτα έχω ακόμα.

 

Άσχημες μέρες. Μου πήρες μαζί σου το χαμόγελό μου. Φωνή που άκουγα και τρέμω μην ξεχάσω τη χροιά της.

 

Εμείς… Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι. Και χωρίσαμε. Εμείς… Τώρα, εγώ… Τώρα, εσύ…  Μα, πώς; Αστείο νομίζω είναι. Θα έρθεις, δεν μπορεί. Πονάει το μυαλό, κάτι λείπει. Κάποιος λείπει. ΛΕΙΠΕΙΣ. Μα, ξέχασες; Θέλω να σε δω. Πού; Πού είσαι; Τώρα, εγώ; Τώρα, εσύ;