Η χειρότερη εκδοχή του ψεύτη

Κι όμως επιμένω να είμαι ρομαντική. Καμουφλάρομαι όταν το παίζω αδιάφορη και άνετη. Κάτι σαν φίλτρο για να μην καταπίνω τα πάντα αμάσητα. Έτσι έμαθα να προστατεύομαι. Δε θα αναλύσω τώρα αυτά που έφαγα, ή μπορούσα να φτύσω και δεν το έκανα. Πάει, περάσαν και όταν κάτι περνάει αφήνει πάντα την υπογραφή του αδιαφορώντας αν σε πληγώνει.

Κάπως έτσι έκανα κι εγώ, ώσπου στο τέλος το εμπέδωσα. Σώπασα και προχώρησα. Το μικρόβιο όμως μέσα μου απειλεί να βγει στην επιφάνεια κάθε φορά που οι ευαισθησίες μου υποκύπτουν σε μεγάλα λόγια, δάκρυα ή μοναχικούς ανθρώπους. Αυτές οι χαρακιές σε αληθινά ή κάλπικα πρόσωπα πάντα με λύγιζαν.

Στο φινάλε, το να προσφέρεις έναν καλό λόγο για εμένα είναι τσάμπα και ίσα – ίσα γεμίζει την ψυχή μου. Τώρα αν ο άλλος παίζει θέατρο δεν κοροϊδεύει εμένα, αλλά τον εαυτό του. Οπότε συνειδητά επιτρέπω να μου κλέβουν λίγα λόγια ψυχής.

Μπορεί τα άδεια χέρια να μη χαρίζουν τίποτα και να φθείρουν, οι γεμάτες ψυχές όμως δωρίζουν ανάσες. Η χειρότερη εκδοχή του ψεύτη είναι ο καθρέφτης του. Τι νόημα έχει να του πω εγώ ποιος είναι; Αφού το βλέπει μπροστά του.

Ιωάννα Δαμηλάτη

Γράψτε ένα σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *