Το άδοξο τέλος μιας σχέσης

Μια μεγάλη αγάπη είχαμε εμείς οι δυο και οι δικοί μας άνθρωποι, έβαζαν το χέρι τους στη φωτιά πως δε θα χωρίζαμε ποτέ. Το ίδιο πιστεύαμε και εμείς. Ήταν όλα γύρω μας τόσο αρμονικά, που δεθήκαμε κυριολεκτικά από το πρώτο μας λεπτό. Πιο ιδανική σχέση από τη δική μας δεν υπήρχε. Ένα γινόμασταν με δυο κορμιά. Αρκούσαν τα βλέμματά μας για να δούμε το μέγεθος αυτής της σχέσης. Και ήταν όλα τόσο αληθινά! Το τέλειο ζευγάρι.

Οι μήνες περνούσαν ομαλά και οι υποσχέσεις δίνονταν η μία πίσω από την άλλη. Το κοινό μας μέλλον απείχε ελάχιστα από την πραγματοποίησή του. Όλα ήταν στη θέση τους. Συναισθήματα στα ύψη. Συμβίωση δίχως προβλήματα. Αμοιβαίος έρωτας, κοινά ενδιαφέροντα, όλα σχεδιασμένα με γνώμονα την ευτυχία μας. Και; Έχουν όλα τα παραμύθια happy end; Δεν έχουν! Όλα μπορούν να αναποδογυρίσουν στο δευτερόλεπτο. Εκεί στα ξαφνικά. Δίχως λογική να γκρεμιστούν όλα.

Και οι δρόμοι μας χώρισαν. Δίχως εξηγήσεις, δίχως μια απάντηση. Μια έρμη απάντηση που εκλιπαρούσα να ακούσω, μα άδικα περίμενα. Και έμεινα στη μέση ενός κύκλου που όλο στένευε προς εμένα, να αναρωτιέμαι ποιος ήταν ο λόγος που έκλεισες πίσω σου την πόρτα μας τελειωτικά. Πάντα υπάρχει μια αιτία για την απότομη στροφή του άλλου. Πάντα!

Ξέρεις τι ήμασταν τελικά εμείς οι δυο; Μια παρτίδα από φιλμ που δεν εκτυπώθηκε ποτέ. Μείναμε με τις αναμνήσεις μισές. Έμεινα, θέλω να πω. Εσύ ήδη χτίζεις καινούργιες βάσεις και νέες στιγμές. Εγώ παρέμεινα με ένα “γιατί” στα χείλη.

Εύη Π. Γουργιώτη