Τα κλειδιά

Επίτηδες γυρνάς,

δεν ξέρεις να αγαπάς.

Δεν ξέρω να αγαπώ,

τα βράδια μου σκεπάζομαι,

κάτω από το πάπλωμα σε ψάχνω.

Σε βλέπω να ετοιμάζεσαι,

ποτέ σου δεν κουράζεσαι,

να παίζεις με ζωές,

να τριγυρνάς με τις σκιές.

Δε σε αναγνωρίζω,

δεν ξέρω αν σε αγάπησα.

Τα κενά μου τα συμπλήρωσα

για έναν κοινωνικό βαθμό ακόμη.

Τώρα που ντύθηκες,

το δρόμο σου τον ξέρεις,

Μονάχα, άσε τα κλειδιά,

προτιμώ να χτυπάς το κουδούνι,

μήπως έτσι λίγο υποφέρεις.

Σκιά εσύ, σκιά κι εγώ,

σιγά σιγά το φως αναζητώ.

Ιωάννης Χρυσόστομος Παπουδάρης