Οι γυναίκες των αλυσίδων
Ένα δέντρο είναι η γυναίκα.
Ο κορμός της, κυοφορεί ζωογόνες ανάσες, κρατάει ακατάλυτο και αειφόρο τον κύκλο της ζωής.
Τα κλαδιά της, χαρίζουν καρπούς ζηλευτούς, έτοιμους να τους γευτείς.
Ο ίσκιος της, σε δροσίζει από την πύρα του ήλιου στα δύσκολα καλοκαίρια σου.
Οι φυλλωσιές της, σε ζεσταίνουν στην έλευση του παγωμένου και άπονου καιρού.
Το χώμα της ελαφρύ, σε προσκαλεί να γείρεις τις νύχτες, ξεχνώντας το σκοτάδι που σε περιβάλλει.
Με το λιγοστό αεράκι, θα την ακούσεις να τραγουδάει τον σκοπό της αγάπης.
Μαγνητίζει η αύρα της σε ουρανό και γη.
Θα κελαϊδήσουν γλυκά τα πουλιά, στεκόμενα για λίγο δίπλα της.
Θ’ ανθίσουν περήφανα τα λουλούδια στον περίγυρό της.
Οξυγόνο η ύπαρξή της.
Δίχως εκείνη, καμία πνοή.
Όσοι το γνωρίζουν καλά την κάνουν να ευδοκιμεί, όλοι οι άλλοι˙ απλά την αφήνουν να υπάρχει.
Με ή χωρίς αλυσίδες.
Σ’ εκείνες, πρέπει πάνω απ’ όλα ελευθερία.
Ζωή Παπατζίκου
8 Μαρτίου: Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
