Επικηρύξτε τους προδότες
Πρέπει να επικηρύσσετε τους προδότες που εισχώρησαν στη ζωή σας και την έκαναν μπουρδέλο (χωρίς μπιπ). Η τιμωρία τους, αποκλεισμός δια παντός και μέτρα δια βίου αποστάσεως από εσάς. Με μεγαλοψυχία πριν τον απαγχονισμό, χαρίστε τους τις στιγμές που διαθέσατε για εκείνους με πληρωμένο το επιτόκιο για τη γαλήνη της ψυχής σας.
Όλοι αυτοί σας άνοιξαν ένα λάκκο για να σας ρίξουν μέσα στα σκατά. Μόνο που δεν υπολόγισαν σωστά και όπως λέει η παροιμία: o άνθρωπος είναι το μόνο είδος αρπακτικού που στήνει μόνος του την παγίδα του, τη δολώνει, και μετά πέφτει μέσα σ’ αυτήν. (Τζων Στάινμπεκ)
Γιατί για όλα υπάρχει η ανάλογη ευθύνη. Την οποία ευθύνη κάποιοι δεν την επωμίζονται επειδή έχουν μάθει να ελίσσονται. Το να έχεις μάθει να ξεφεύγεις όμως, δε σε κάνει αυτόματα καλό άνθρωπο. Σε κάνει ψαράκι που τρέχει να κρυφτεί.
Πάντα θα υπάρχουν προδότες στη ζωή μας που θα μας δίνουν καθημερινά μαθήματα που ίσως στην αρχή να τα βλέπουμε σαν παθήματα. Δεν είναι όμως έτσι. Τα λάβαρα που θα συλλέξεις στη ζωή σου τοποθέτησέ τα σε εμφανή σημεία για να μην ξεχάσεις ποτέ τα ζόρια που τράβηξες με τόσους τσιγκούνηδες που άφησες να κυκλοφορούν μέσα στη ζωή σου.
Και κάτι τελευταίο. Μπορεί να μην είσαι Θεός, αλλά δώσε συγχώρεση σε όποιον σε πρόδωσε. Έτσι, για να μην αφήνεις ανοιχτούς λογαριασμούς πίσω σου.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
