Stop!

Θυμάσαι μέχρι πριν λίγο καιρό να συμφωνείς. Το έκανες χρόνια. Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Το “όχι” θυμάμαι το είχες σαν βρισιά. Μην στεναχωρήσεις. Μην απογοητεύσεις. Μην φέρεις τον άλλον σε δύσκολη θέση. Θυμάσαι, για να μη συνεχιστεί μια διαφωνία να κατεβάζεις το κεφάλι και να ζητάς συγνώμη για τα λάθη των άλλων. Ξέρεις ποιών. Εκείνων των χειριστικών. Και πιο πολύ εκείνων, που τώρα μπορείς πλέον να διακρίνεις από τον πρώτο κιόλας καιρό.

Πλέον όμως, η ζημιά στο μυαλό σου έχει γίνει. Πέρασαν στιγμές που σε έδειχναν με το δάχτυλο και έλεγαν πως εσύ φταις για όλα. Εκείνοι όλοι. Και τελικά και εκείνος. Και ζήταγες συγνώμη. Και υπέμενες στωικά. Το ονόμαζες αγάπη και κατανόηση. Το ονόμαζαν εκμετάλλευση και χειραγώγηση. Τώρα όμως τα βλέπεις αυτά. Ή μάλλον, από εκείνη τη στιγμή που σε έδειχνε με το δάχτυλο και ήταν έτοιμος να αρχίσει τις κατηγορίες, και σήκωσες το κεφάλι που τόσο καιρό έβραζε από αγανάκτηση και είπες “στοπ”. Την ώρα εκείνη που αντίκρισες μπροστά σου ακριβώς την έκφραση του ανθρώπου που τόσο καιρό επέμενες να χρίζεις αθώο στο όνομα της αγάπης.

Τα υπόλοιπα δάχτυλα δείχνουν εσένα. “Στοπ” είπες. Όχι. Και εκείνη την ώρα είδες μπροστά σου εκείνον. Τόσο μικρό, τόσο ασήμαντο. Κανένα διάλογο δεν είχες προγραμματίσει στο μυαλό σου. Δε χρειαζόταν άλλωστε. Όλα τα γεγονότα, όλες οι φορές. Σαν χείμαρρος έβγαιναν από το στόμα σου. Αλήθειες που έκρυβες για να μην πικράνεις. Ψέμματα που δέχτηκες γιατί νόμιζες πως η δική σου αλήθεια έφτανε και για τους δύο. “Στοπ” είπες. Απλά, στοπ. Δε σου επιτρέπω άλλο. Δεν είσαι τίποτα περισσότερο από εμένα. Και η αξία σου είναι μέχρι εκεί που εγώ ορίζω. Και πλέον περνάς στα άχρηστα. Παράξενο, ε; Δεν άκουσες αντίλογο. Είχες απέναντι σου μόνο ένα άτομο που σε κοίταγε. Γύρισες την πλάτη. Άνοιξες την πόρτα και μέσα σου ήξερες πως δεν υπήρχε περίπτωση να ακούσεις “γύρνα πίσω”. Πώς άλλωστε; Δεν ήσουν ίδια. Και δε θα είσαι ποτέ ξανά.Τι να σε κάνει άλλο; Σιωπή περίμενες. Σιωπή υπήρξε.

Μα δε σε νοιάζει πια. Αγάπη νόμιζες πως ήταν. Αλλά δεν ήταν τελικά. Κι όμως το ξέρεις πως ούτε μια στιγμή δεν πρόκειται να κλάψεις για αυτό που έφυγε. Αυτό που πέταξες από μέσα σου και από τη ζωή σου. Ποιος άλλωστε κλαίει για κάτι που δεν χρειαζόταν πότε;

Ιωάννα Νικολαντωνάκη