Πώς γυρνάει πίσω η ζωή μας, ρε μαμά;

Πώς μπορώ μαμά να γυρίσω τη ζωή μου πίσω; Γίνεται να με γεννήσεις πάλι, να με νανουρίσεις ελπίδες 

και να με θηλάσεις τύχη; Γίνεται να με ξαναβάλεις πάλι στην κούνια μου, μαμά, να μου τραγουδήσεις και να μου χαϊδέψεις το κεφάλι να κοιμηθώ; Να ξαναγίνω το κορίτσι με τις αφέλειες που γύριζε με την ποδιά από το σχολείο και το σπίτι μου μύριζε αγάπη και αφοσίωση και η ζωή μου ήταν χρώματα και αγκαλιές.

 

Εδώ κάνει κρύο, μαμά… Μεγαλώνοντας μού έπεσε η αγάπη μου κάτω και έσπασε τόσες φορές και άλλες τόσες μου κλέψανε όλη την αθωότητα, την πίστη, την ελπίδα. Γκρεμίζομαι μαζί με τη ζωή μου που δε με περίμενε με κανένα λουλούδι στο χέρι, παρά μου έγνεφε από μακριά αληθινές λύπες και συγνώμες ψεύτικες.

 

Κλαίω κρυφά, μαμά… Ντρέπομαι να πω πόσο παιδί αισθάνομαι, πόσο ανίσχυρη, πόσο δεν αγαπήθηκα, πόσο προδόθηκα, πόσο πίστεψα στο όνειρο. Μα δεν κλαίω για μένα μονάχα. Κλαίω για τους ήλιους που καίω κάθε φορά που με σκοτώνουν στο όνειρο μέσα. Για το παιδί που δεν ξαναβρήκα όσο και να πάλεψα και ξύπνησα γυναίκα. Για την κάθε φορά που ανέμελη, την ώρα που γελούσα και έπαιζα παλαμάκια, κάποιος ερχόταν και μου έδενε με ένα μαύρο μαντήλι σφιχτά τα μάτια. Κλαίω για όλες τις φορές που ενώ έπαιζα με μια κούκλα στα χέρια, μου την τσάκισαν από τα βράχια. Για όλες αυτές τις φορές βγάζω τα τσιμπιδάκια μου και καρφώνω στην καρδιά τη λύπη μου.

 

Κουράστηκα, μαμά… Πώς γίνεται να γυρίσω τη ζωή μου πίσω; Νανούρισε με λίγο ακόμα, μαμά… Είναι αργά. Έμεινα μόνη και όλοι εδώ κοιμήθηκαν.

 

«Πώς γυρνάει πίσω η ζωή μας ρε μαμά;»