Έτσι γουστάρω να είμαι
Έτσι γουστάρω να είμαι για να λέγομαι “άνθρωπος”.
Να φωνάζω, να κλαίω, να αγαπάω να τα σπάω και στο καπάκι να φιλιώνω άμα μου κάνει κέφι.
Να προσπερνάω, ή να μένω.
Να ζω όπως μου προστάζει η καρδιά μου σε κάθε χτύπο της, για να αισθάνεται ζωντανή.
Να κοιτάζομαι στον καθρέφτη και να μην κατεβάζω τα μάτια για να κρυφτώ από τον εαυτό μου.
Να φεύγω όταν θυμώνω χωρίς να εξηγώ, χωρίς να απολογούμαι για αυτά που δεν τα αντέχει το πετσί μου.
Να πετώ εκεί όπου θέλω, χωρίς να πληρώνω εισιτήριο σε κανέναν.
Να κλειδώνω ό,τι περιττεύει απ’ έξω χωρίς να δίνω λογαριασμό σε όσους με επικρίνουν.
Να ξέρω ότι ο πλούτος της ψυχής μου θα μείνει ανέγγιχτος και αγνός.
Να φαντάζομαι το αύριο που θέλω να φτιάξω βάσει των δικών μου θέλω.
Να δίνω απαντήσεις με τη σιωπή μου εκεί όπου τα λόγια μου θα χάσουν το δρόμο τους.
Να βάζω τα όριά μου και να απαγορεύω ακόμη και σε μένα να τα προσπερνάω.
Να γλείφω τις πληγές μου και να τις κρύβω από περίεργα βλέμματα.
Να χαμογελάω όταν γουστάρω.
Να επιθυμώ αρμονία για να ηρεμώ.
Να παίρνω δύναμη όταν πονάω και το χρόνο μου για να βγω ξανά στο φως.
Να κάνω βουτιά στα κύματα για να τα αποφύγω να μη με πνίξουν.
Έτσι γουστάρω να είμαι εγώ. Ελεύθερη σαν πουλί.
Να έχω την άνεση να ζω όπως γουστάρω και να περιμένω το πεπρωμένο μου με ένα μεγάλο ηλίθιο χαμόγελο του πρωτάρη.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
