Η τζένγκα της εμπιστοσύνης και της εκτίμησης
Όλοι γνωρίζουμε το κλασικό -πλέον- επιτραπέζιο παιχνίδι, τη jenga.
Πρόκειται για το παιχνίδι που αποτελείται από ξύλινα τουβλάκια, που οι παίκτες προσπαθούν να τοποθετήσουν το ένα πάνω στο άλλο, κατά τρόπο που να δημιουργήσουν ένα πύργο. Στη συνέχεια πρέπει να βγάλουν κομμάτια από άλλα σημεία του πύργου και να τα ξανατοποθετήσουν από πάνω.
Το παιχνίδι θέλει μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και προσοχή. Θέλει να προσέχεις τις κινήσεις σου, θέλει να εστιάσεις στο οικοδόμημα, θέλει όμως να προσέχεις και τον άλλον.
Μία λάθος κίνηση, ένα λάθος ξυλάκι αρκεί για να γκρεμίσει όλο τον πύργο.
Πιο παραστατικά δε θα μπορούσε να αποδοθεί και αυτό που συμβαίνει με την οικοδόμηση των ανθρώπινων σχέσεων.
Γιατί και οι σχέσεις θέλουν χτίσιμο, γερά θεμέλια, σωστά υλικά, ευελιξία, λειτουργικότητα.
Πολλές φορές θεωρούμε μεγάλη τύχη να βρούμε ένα σωστό φίλο, ένα σωστό σύντροφο, ένα σωστό εργοδότη.
Κι όμως, αυτό είναι συγκυρία.
Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει το “σωστό” ή το “κατάλληλο”.
Το σωστό και το κατάλληλο είναι προϊόν αμοιβαίας και ασταμάτητης δουλειάς.
Βέβαια στις ανθρώπινες σχέσεις τα πράγματα δεν είναι τόσο στάνταρ.
Δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι αριθμοί κινήσεων, ούτε αυτές γίνονται εναλλάξ αναγκαστικά, τύπου σειρά σου- σειρά μου.
Στη ζωή κάποιος δίνει περισσότερα και κάποιος λιγότερα.
Το θέμα είναι να δίνει ο καθένας ό,τι μπορεί.
Το θέμα είναι να δίνει ο καθένας το καλό του κομμάτι.
Το θέμα είναι τα κομμάτια να ταιριάζουν μεταξύ τους.
Οι σχέσεις θέλουν χρόνο.
Θέλουν καθημερινή παρουσία.
Ο χρόνος φέρνει την εμπιστοσύνη, την εκτίμηση, την αγάπη.
Και εκεί που νομίζεις ότι οι σχέσεις έχουν περάσει σε ένα πιο υψηλό στάδιο, σε ένα υψηλότερο “όροφο”, μία λάθος κίνηση, μία απότομη κουβέντα, μία αδικαιολόγητη σιωπή, ένα ασυγχώρητο σφάλμα και όλο αυτό γκρεμίζεται.
Η εμπιστοσύνη πληγώνεται.
Το χειρότερο τραύμα, όμως, το δέχεται η εκτίμηση.
Σε μία θεατρική απόδοση του γνωστού και κλασικού πλέον επιστολικού μυθιστορήματος του Πιερ Σοντερλο ντε Λακλό “Επικίνδυνες σχέσεις” , ο κεντρικός ήρωας και αθεράπευτος Δον Ζουάν Βαλμόν σε ρόλο Πυγμαλίωνα, ενώ προσπαθεί να θέλξει και να υποτάξει στη γοητεία του ακόμη μία γυναίκα, μαρτυρά μια μεγάλη παραδοχή: “Οι άνθρωποι δε μένουν μαζί χρόνια από αγάπη, αλλά από εκτίμηση”.
Είναι από τις ατάκες που μένουν και τις επεξεργάζεσαι και η ζωή δίνει συνέχεια αφορμές να επαληθεύεις την ορθότητα τους.
Ίσως βέβαια αυτό που κρατάει τους ανθρώπους χρόνια μαζί δεν είναι μόνο εκτίμηση. Είναι σεβασμός, νοιάξιμο, είναι το συμπάσχειν, το μοίρασμα.
Όλα όσα θέλουν χρόνο, λιθαράκι λιθαράκι.
Θέλει μεγάλη προσοχή το χτίσιμο. Να μην αφήνεις κενά, γιατί δεν είναι ότι καλύτερο οι αρμοί να γεμίζουν με στόκο.
Στην τζένγκα όταν τραβήξεις το λάθος τουβλάκι γελάς και ενδεχομένως ξαναρχίζεις το παιχνίδι από την αρχή.
Στη ζωή όταν τραβηχτεί ένα λάθος τουβλάκι, καταρρέει μία σχέση και τότε όντως κοιτάζεις τα θεμέλια.
Αν είναι γερά, αν έχεις δυνατά μπράτσα και ψυχή βαθιά το πιάνεις από την αρχή και ξαναχτίζεις πάνω στα συντρίμμια.
Αν δεν αντέχεις να βλέπεις αποκαΐδια και ραγίσματα, αλλάζεις σπίτι.
Ανθή Γεώργα
Γεννήθηκα στην Αθηνα, παιδί της γενιάς του 80, όταν μεσουρανούσαν η ντίσκο, το μαλλί αφανα και τα κόκκινα αυτοκίνητα. Σ αυτή τη γιγαντουπολη μένω και το απολαμβάνω, έχοντας πάνω μου ασβηστα τα σημάδια απο τις επιρροές της επαρχίας. Δύο γονείς, δύο ιδιαίτερες πατρίδες, ατελείωτα καλοκαίρια, έχω ζήσει το ένα τρίτο της ζωής εκεί. Εργάζομαι ως δικηγόρος, διαβάζω νόμους, τους ερμηνεύω, τους χειρίζομαι, τους χρησιμοποιώ σαν εργαλείο της δουλειάς. Όπως και το λόγο άλλωστε.. Σκέφτομαι με λέξεις, εκφράζομαι με αυτές και όταν δε γράφω δικόγραφα, τις κάνω προτάσεις μήπως και μπορέσω να ερμηνεύσω τους ευμεταβλητους νόμους της ζωής.
