Γράμματα στη Θεά Αθηνά – Κ

Γιατί μου’ δωσες τα πάντα πριν τα πάρεις πίσω;

Κατάφερα και άνοιξα τα μάτια. Θολούρα, ξύπνησα με παράπονο, νύστα και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη στη σκέψη μου, οπότε άλλαξα πλευρό. Δεν έχω ξυπνητήρι, άρα δε δουλεύω σήμερα. Θα’ λεγα χαλαρά, αλλά κάτι τέτοιο δεν το χρειάζομαι. Άδειο το σπίτι, επικρατεί ησυχία. Μόνο κάτι αυτοκίνητα ακούγονται μακριά απ’ τον κεντρικό.

Προσπαθώ να γεμίσω κι αυτή τη μέρα της μαρμότας με κάτι σημαντικό. Το κρεβάτι κερδίζει πάλι και κυλιέμαι χουζουρεύοντας, ενώ οι ηλιαχτίδες παιχνιδίζουν στα παντζούρια παλεύοντας να με ξυπνήσουν. Αναρωτήθηκα πόσο πολύ μου λείπεις καταλήγοντας πάλι σε κάτι μεγαλύτερο και περισσότερο του πάρα πολύ. Σε φαντάστηκα να με σκουντάς και να μου γκρινιάζεις που πάλι χάνουμε τη μέρα και δεν είναι παραγωγική με τόσο καλό καιρό. Δεν παίζει και πολύ ρόλο εξάλλου. Τώρα, θα έχεις σίγουρα τις πολύ παραγωγικές μέρες σου με τη νέα σου παρέα.

Σηκώθηκα και προσπέρασα δύο μπουκάλια κρασί στο δρόμο μου προς το μπάνιο, θυμήθηκα πως πάντα πρέπει να ξεκινάω έτσι. “Στόχοι για τα μπάζα”, σκέφτηκα και πήρα στα χέρια μου το ποτήρι με βότκα που ήταν στον καθρέφτη για να πιω μια γουλιά απ’τα βραδινά. Μην τα μπερδεύω με καφέ… Καλό ήταν, αλλά δεν είχα όρεξη, φλέρταρα αντ’ αυτού με την καφετιέρα γεμίζοντάς την, ενώ μελετούσα το πόσο λάτρευα το χρόνο μαζί σου.

Έπρεπε να φύγεις και να πάρεις τα πάντα μαζί σου;; Και στην τελική, γιατί μου’ δωσες τα πάντα πριν τα πάρεις πίσω; Θα’ θελα να’ ξερα σε ποιο κουτί να ψάξω τις υποσχέσεις και τα όνειρά μας, τα ανεκπλήρωτα ταξίδια και τις καλοκαιρινές βόλτες μας;

-Πες μου, τι σκέφτεσαι τώρα;

-Ξέρεις, Δημήτρη, σκέφτομαι τι κρίμα είναι τα χρόνια που πέρασαν πριν να σε γνωρίσω… Πόσα χάσαμε μαζί…
-Ναι αλλά τώρα, είμαστε εδώ… μαζί!

Και μ’ αγκάλιαζες τόσο σφιχτά σαν να πίστευες πραγματικά ότι θα μ’ έχανες, ότι θα’ φευγα. Δε φαντάστηκα ότι έτσι άδοξα θα’ φευγε η παρέα σου, το rock n roll και ο έρωτάς σου. Άραγε θα σβήσει ποτέ η θύμησή σου; Θα καταφέρω να προχωρήσω αφού πλέον είμαι χωρίς εσένα; Κοίταξα το κρεβάτι μας και αναρωτήθηκα γιατί μου θυμίζει την απουσία σου, λες και δε γυροβολάς όλη μέρα στο νου μου.

Δημήτρης/Γιάννης Μποζαμπαλίδης