Εμείς μάθαμε να προχωράμε για το ‘’μαζί’’
Και όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να ζητούν περισσότερα, σκέφτεσαι αν αξίζει τον κόπο να μην αφήνεις τίποτα για σένα. Τι να τους κάνεις όλους αυτούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να παίρνουν; Που αν τους το αρνηθείς θα σε αφήσουν, έτσι, χωρίς τύψεις, και το σίγουρο είναι ότι δε θα σε ψάξουν.
Δε θα τους λείψεις. Για αυτό σκέψου αν αξίζουν. Αγνόησέ τους μήπως έτσι μάθουν να σε εκτιμούν.
Ζούμε για να μοιραζόμαστε, να αγαπάμε, να στηρίζουμε, να δεχόμαστε, να ονειρευόμαστε παρέα με εκείνους που είναι έτοιμοι να κάτσουν δίπλα μας και όχι απέναντί μας. Η σπίθα μέσα μας για να συνεχίσει να καίει χρειάζονται δύο που μαζί γίνονται ένα.
Είναι δύσκολο να φύγεις από εκείνους που έχεις φωλιάσει μέσα τους. Εκείνοι όμως που κάπου χάθηκαν στο δρόμο γιατί σταμάτησες να δίνεις, θα σε προσπεράσουν χωρίς δεύτερη σκέψη. Και επειδή εμείς μάθαμε να προχωράμε για το ‘’μαζί’’, σταμάτα να περιμένεις εκείνους που το ‘’χώρια’’ θεωρούν πως τους ταιριάζει καλύτερα.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
