“Συγνώμη”, εαυτέ μου
Χρωστάω μια “συγνώμη” στον εαυτό μου. Ίσως είναι και η πιο σημαντική που έχω ξεχάσει να πω.
“Συγνώμη”, εαυτέ μου, που κακομεταχειρίστηκα την ψυχή σου. Που δεν της έδωσα δροσιά να δροσιστεί.
“Συγνώμη” που σε μπάλωνα συνεχώς με ό,τι νήμα είχα περίσσευμα. Και ήταν πολλά να νήματα που μου χαρίστηκαν. Ήταν τόσο όμορφα και πολλά που έφταναν να ράψω τη ζωή μου ιδανικά. Επέλεγα όμως, δυστυχώς, να σε κάνω συνέχεια κουρέλι. Ένα κουρέλι, που παρ’ όλα τα μπαλώματά του, καρτερούσε να πέσει σε ξεχωριστά χέρια.
“Συγνώμη” που σου επέτρεπα να μη χαλάς χατίρια, ακόμη και εκείνα που ξεπερνούσαν τα όριά σου. Που προτιμούσα να σφίγγεις τα δάκρυά σου, αντί να βλέπεις τους άλλους να βουρκώνουν. Ξόδεψες όλα σου τα “ναι” σε λάθος αποφάσεις. Διέκοψες τα όνειρά σου για να πραγματοποιηθούν οι επιθυμίες των άλλων.
“Συγνώμη” ξανά και ξανά που σου ποδοπάτησα όλες σου τις ελπίδες. Που στο τέλος πληρώθηκε για όλα αυτά. Η αμοιβή ήταν μεγάλη. Ένα πουγκί γεμάτο από λάθη, από χαμηλό αυτοσεβασμό και θλίψη.
Έχεις όμως κάτι ρέστα να δώσεις, εαυτέ μου, και ύστερα θα κλείσεις το ταμείο σου. Τα ρέστα στους ανθρώπους που έπαιξαν μαζί σου εκμεταλλευόμενοι τις καλές σου προθέσεις. Εγωιστικό ακούγεται, ίσως, αυτό, αλλά τόσα που έδωσες έπρεπε στο τέλος να ανταμειφθείς με αγάπη.
“Συγνώμη”, εαυτέ μου, που πίστευες ότι σου ξεφούρνιζαν. Που έτρεχες να σταθείς δίπλα σε κάποιους, που όταν τους γύριζες την πλάτη σε έθαβαν ασύστολα.
“Συγνώμη” που ξέχασα πόσο πολύτιμος μού είσαι. Που έπαψα να σε σέβομαι. Μα θα επανορθώσω. Λίγο χρόνο σου ζητώ. Να δεις που θα φέρω πάλι το χαμόγελο μέσα σου.
“Συγνώμη”, εαυτέ μου, που άργησα να σ’ αγαπήσω.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
