Και αν κάπου ανταμώσουμε ξανά;
Και αν… κάπου, κάποτε ανταμώσουμε ξανά, τι θα κάνεις; Θα σκύψεις το κεφάλι και θα φύγεις δίχως ένα “γεια”; Θα μου γυρίσεις την πλάτη παίρνοντας μαζί σου όλα όσα ζήσαμε μαζί; Σε ρωτάω! Πες μου!
Πριν φύγεις απάντησέ μου. Ξένοι θα είμαστε από εδώ και πέρα; Δύο άνθρωποι που θα ξεχάσουν πως μέχρι χθες μοίραζαν τις ανάσες τους αγκαλιασμένοι, γυμνοί; Δύο εραστές που ξαφνικά θα αλλάζουν πεζοδρόμιο όταν θα συναντιούνται; Σ’ ακούω!
Πώς θα νιώθεις όταν θα με βλέπεις; Θα σκορπίσεις τα αμέτρητα “σ’ αγαπώ” σου; Θα τα πετάξεις σαν σκουπίδια; Και οι υποσχέσεις σου; Και εκείνες για τον κάδο; Ποιος σου έμαθε να παίρνεις τόσο ανάλαφρα τα όσα λες; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να παίζεις με ψυχές; Ποιος σου έκανε τόσο κακό και δεν μπορείς να εκτιμήσεις τα όμορφα που περνάνε από μπροστά σου;
Καλώς! Φύγε! Μα αν συναντηθούμε να με πλησιάσεις! Να μου μιλήσεις. Να νιώσω πως ήμουν ένα κομμάτι της ζωής σου. Δε γεννήθηκα για να θεωρούμαι ένα τίποτα. Ένας αόρατος άνθρωπος. Εκεί ήμουν. Πάνω στα σεντόνια σου. Μέσα στο κορμί σου. Εκεί ήμουν. Δεν αλλάζει αυτό.
Φύγε σου λέω. Φύγε…
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
