Στο τέλος ο μεγάλος χαμένος είναι η ίδια η αγάπη
Λένε, λένε, λένε…
Λένε τα status, λένε οι κοινοί γνωστοί, λένε οι απανταχού κουτσομπόληδες, λένε τα τραγούδια κι οι παροιμίες κλπ κλπ κλπ.
Δε με αφορά, φίλε μου, τι λένε όλα και όλοι αυτοί. Γιατί το τι συμβαίνει στη ζωή μου και στην ψυχή μου το γνωρίζω επακριβώς μόνο εγώ. Κι αν θες να μάθεις, να ρωτάς μόνο εμένα με το θάρρος, το θράσος και την ευθύτητα που πρέπει να διακατέχει έναν ενήλικο άνθρωπο. Και να ‘σαι σίγουρος ότι αυτό θα εκτιμηθεί δεόντως και θα πάρεις τις ειλικρινέστερες απαντήσεις. Από εμένα!
Γιατί έτσι λειτουργώ εγώ και συ θα έπρεπε να το ξέρεις. Γιατί έχω πάντα το θάρρος της γνώμης μου και τη γενναιότητα να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Και θα έπρεπε να το ξέρεις και αυτό. Αν υπήρξες ποτέ πραγματικά δίπλα μου λοιπόν, θα έπρεπε να με ξέρεις κι όχι να αναλώνεσαι σε εγωισμούς, παιδιάστικους θυμούς και πλαγιομετωπικές – πλην όμως – στοχευμένες συγκρούσεις κι ύστερα να κάνεις τον αδαή και τον απορημένο. Με αυτόν τον τρόπο νομίζεις ότι υποτιμάς τη νοημοσύνη μου αλλά για σκέψου λίγο… Μήπως τελικά υποτιμάς τη δική σου;
Αν υπήρξες ποτέ πραγματικά δίπλα μου όφειλες να με ξέρεις. Όφειλες να το έχεις προσπαθήσει τουλάχιστον. Κάτι που κάνω πάντα εγώ. Προσπαθώ να κατανοήσω τους ανθρώπους που είναι κοντά μου. Να διαβάσω καλά τις λέξεις που ξεστομίζουν. Να ακούσω ακόμα καλύτερα αυτές που δεν τολμούν να πουν. Να βουτήξω στο βλέμμα τους και να ανακαλύψω τι το θολώνει και τι το κάνει να λάμπει.
Είναι μια διαδικασία δύσκολη αλλά την αγαπώ πολύ. Κι είμαι απόλυτα σίγουρη ότι αν έμπαιναν σε αυτή τη διαδικασία όλοι οι άνθρωποι, οι σχέσεις τους με τους άλλους θα ήταν πολύ πιο όμορφες και ουσιαστικές και θα ήτανε σίγουρα πιο ευτυχισμένοι.
Συμπέρασμα; Συνηθίζω να γνωρίζω αρκετά καλά τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου, έστω κι αν αυτοί δεν το ξέρουν. Κι αυτοί που επιλέγω να έχω στη ζωή μου είναι άνθρωποι που αγαπώ και νιώθω ότι αξίζουν, οπότε είναι θέμα καρδιάς και τιμής το να μην επιτρέπω στον εαυτό μου να τους χάσω. Όχι τουλάχιστον εύκολα, όχι αμαχητί.
Αυτό που είθισται – όταν και αν – είναι να με χάνουν εκείνοι. Όταν μετά από πολλές ευκαιρίες που τους δίνω ανακαλύπτω ότι τελικά αυτοί δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να διαβάσουν το βιβλίο της δικής μου ψυχής και να αισθανθούν το πόσο αξίζω κι εγώ.
Δε φτάνει μόνο να αγαπάς, φίλε μου. Πρέπει να το λες με λέξεις. Πρέπει να το δείχνεις με το βλέμμα, το χαμόγελο, τις κινήσεις και τις εκφράσεις σου. Μα πάνω από όλα πρέπει να το αποδεικνύεις με τις πράξεις σου. Εδώ είναι όλη η δυσκολία, μα και όλη η μαγκιά ταυτόχρονα. Εδώ είναι που κρίνεται αν θα κερδίσεις ή θα χάσεις στο “παιχνίδι” που λέγεται αγάπη.
Γιατί στην τελική δε χάνεις τον άλλον ή εκείνος εσένα. Αυτό που χάνεις είναι η αγάπη. Στο τέλος, ο μεγάλος χαμένος, φίλε μου, είναι η ίδια η αγάπη…
Κατερίνα Καραμπάρη Πανταλέων
Ποιά είμαι; Νομίζω πως μέχρι την ύστατη πνοή θα ψάχνω να το βρω.. Ως γέννημα - θρέμμα της πιο ερωτικής πόλης, είμαι φανατική οπαδός και υποστηρίκτρια της αγάπης και του έρωτα.. Γράφω για όλα αυτά που βλέπω, ακούω και ζω, για όλα όσα ονειρευομαι, για όλα εκείνα που δε θα ζήσω ποτέ.. Γράφω γιατί έτσι ανασαίνω περισσότερο οξυγόνο, γιατί έτσι ξορκίζω καθετί που με πονάει, γιατί απλώς δε γίνεται να μη γράφω.. Ποιά είμαι; Ίσως και να 'μαι τελικά μία πριγκίπισσα, που κατά λάθος ξέφυγε από κάποιο παραμύθι κι όλο ψάχνει το δρόμο να γυρίσει πίσω σε αυτό..
