Μην αφήνεις την ιστορία να ξεθωριάσει
Στο δρόμο της ζωής σου, μην ξεχάσεις τις ρίζες σου.
Να μαθαίνεις γεγονότα και συμβάντα.
Δε φανερώνει ο ουρανός τον πόνο των έγκατων της γης.
Ο απλός κόσμος διατηρεί ακέραιη την αμερόληπτη αλήθεια.
Για ό, τι θανατώθηκε εκείνα τα άγρια χρόνια αλλά φυλάχτηκε ζωντανό στις μνήμες.
Στον πηγαιμό της ζωής σου, μην ξεχάσεις την καταγωγή σου.
Να ψάχνεις ντοκουμέντα και αλήθειες.
Δεν κρύβει ο αφρός την οδύνη του πάτου της θάλασσας.
Για ό,τι χάθηκε άδικα εκείνους τους πέτρινους καιρούς αλλά μνημονεύεται ακόμη.
Ο πόνος, η οδύνη, η τραγωδία, ο χαμός, η λεηλασία, η φτώχεια, η πείνα και ο φόβος, δεν είναι παραμύθι παλιό και περασμένο.
Είναι η επώδυνη γνώση μιας πραγματικότητας που υπήρξε για χρόνια κάτω από τη μέγγενη μιας στυγνής βίας.
Η μυρωδιά του αίματος διάχυτη παντού.
Η αίσθηση του θανάτου συνυφασμένη με τη ζωή σε κάθε ανάσα της.
Η ψυχή μαγκωμένη και το χαμόγελο σβησμένο.
Όσο κι αν τα χρόνια περνούν και όλα παραδίνονται στη λήθη των παλιών γενιών, οφείλουμε να στρέφουμε το βλέμμα στις μαρτυρίες της Ιστορίας.
Για όλες τις νύχτες που έκαιγαν χωριά και ακουγόντουσαν ατελείωτα ουρλιαχτά γυναικών.
Για όλα εκείνα τα εκτελεστικά αποσπάσματα που θανάτωναν με δεμένα κλειστά μάτια και με μια στριγκιά εντολή σφαίρας πυρός που κατόπιν φόρτωναν τα πτώματα σαν αρνιά σε φορτηγό για μαζική ταφή.
Για όλες τις ημέρες που στηνόντουσαν άνθρωποι σκιές του εαυτού τους σε μια σειρά μ’ ένα τσίγκινο κυπελάκι για μια μερίδα πρόχειρου φαγητού.
Για όλα εκείνα τα παιδιά που έφτιαχναν μπάλα από κουρέλια αυτοσχέδια και την κλωτσούσαν με τα τρύπια παπούτσια τους και όταν θυμόντουσαν πως πεινούσαν και πήγαιναν στους δικούς τους να το πουν τους απαντούσαν απλά, να πάνε να συνεχίσουν το παιχνίδι τους για να ξεγελάσουν την πείνα τους.
Για όλους εκείνους τους στρατιώτες που είχαν ψυχή βαθιά και είδαν το θάνατο κατάματα αλλά άντεξαν μέχρι την ύστατη στιγμή και όσους επέζησαν από τη φρίκη του πολέμου με τραύματα ορατά και αόρατα.
Δεν πρέπει να ξεχαστεί ο φασισμός, ο ναζισμός που ρήμαξε τη χώρα.
Στο δρόμο της ζωής σου, μην ξεχάσεις τις ρίζες σου.
Να μαθαίνεις γεγονότα και συμβάντα.
Στον πηγαιμό της ζωής σου, μην ξεχάσεις την καταγωγή σου.
Να ψάχνεις ντοκουμέντα και αλήθειες.
Γιατί η γνώση πάντα είναι δύναμη και φως.
Για να μπορέσουν ν’ αναπαυτούν οι ψυχές όλων εκείνων των δικών μας αγωνιστών, των θυμάτων, των προγόνων και των Ελλήνων Χριστιανών.
Μην αφήνεις την ιστορία να ξεθωριάσει!
Ζωή Παπατζίκου
Σε δύο ενότητες μοιρασμένη η ζωή μου. Στην Αθήνα όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έζησα μέχρι το τέλος της εφηβείας μου και στην Εύβοια όπου πλέον μένω μόνιμα. Με οδηγό την έμφυτη παρατηρητικότητα αλλά και την γενικότερη εντρύφηση των ανθρώπων και των εμπειριών τους, οι σκέψεις και οι λέξεις πάντα πλέκονταν σε γαϊτανάκι καταγραφής, σαν να προσπαθώ να αιχμαλωτίσω λογιών στιγμές και ποικίλα συναισθήματα κόντρα στην ελεύθερη και ιλιγγιώδη ταχύτητα του χρόνου που αμείλικτα στη ξέφρενη πορεία του όλα τα μεταβάλλει. Η ζωή μας είναι ένα άγραφο ανοιχτό βιβλίο, ας αποτυπώσουμε μέσα του τις πιο γραφικές μας αλήθειες!
