Κι όμως, μου λείπεις!
Τι περίμενα από σένα, αναρωτιέμαι… Ήθελα να σ’ έχω αιώνια δικιά μου; Ήθελα να σ’ έχω μέχρι να σε βαρεθώ; Πφ, δε φταις εσύ αν ισχύει το δεύτερο. Έτσι είμαι εγώ, βαριέμαι εύκολα τα σίγουρα. Είμαι ένας άντρας που δε χαλά χατήρι στον εαυτό του. Όλα δικά μου τα θέλω. Να χτυπώ παλαμάκια και να χορεύουν όλοι γύρω μου.
Οπότε και συ δεν ήσουν κάτι παραπάνω για μένα, πέρα από μια συνηθισμένη μου σχέση. Έτσι πιστεύω βασικά. Αν και πιάνω τον εαυτό μου να σε σκέφτεται αρκετές φορές μέσα στη διάρκεια της μέρας. Καλά, ίσως και μέσα στη νύχτα. Εξάλλου, δεν ξεχνιούνται εύκολα όσα ζήσαμε.
Είσαι μια γυναίκα πλασμένη με τόση τελειότητα, που δεν περνά απαρατήρητη στο διάβα της. Τυχερός όποιος είναι δίπλα σου τώρα πια. Γιατί αυτή η σκέψη μου τσιμπάει την καρδιά, άραγε;
Όπως και να έχει, δεν είμαι φτιαγμένος για αγάπες και έρωτες εγώ. Έμαθα να ζω μόνος. Την παλεύω τη μοναξιά. Μη σου πω, πως το γουστάρω να μην έχω ανάγκη κανέναν. Νιώθω άρχοντας. Λες και θα με ωφελήσει μια αγκαλιά; Αν θέλω, μια τσάρκα κάνω το βράδυ και βρίσκω όσες αγκαλιές θέλω.
Ίσως βέβαια να μη συγκρίνονται με τη δική σου, αλλά δε βαριέσαι, είμαι μεγάλος πια για να τρέχω πίσω από ένα φουστάνι. Αν και εσύ είχες το κάτι διαφορετικό. Ξεχώριζες απ’ όσες πέρασαν από τη ζωή μου. Αυτό το άρωμά σου, αυτή η ζεστή ματιά σου, αυτό το δυνατό γέλιο σου, αυτά τα γλυκά λόγια σου, αυτή η αθωότητά σου να μου λες συνέχεια πόσο μ’ αγαπάς. Η έγνοια σου αυτή! Η φροντίδα που μου πρόσφερες! Η ανησυχία σου, όταν εξαφανιζόμουν. Και δεν εννοώ πως ανησυχούσες μην τυχόν σε αφήσω, για μένα νοιαζόσουν. Να είμαι καλά!
Μα τι κάθομαι και μονολογώ; Σβήνοντας το τσιγάρο στο γεμάτο τασάκι, θυμάμαι πως μου έλεγες να το κόψω το ρημάδι. Χαμογελώ ασυναίσθητα. Και όμως μου λείπεις. Αφόρητα θα έλεγα. Καμιά δεν έχει αγγίξει σε τέτοιο βαθμό τον εγκέφαλό μου. Καμιά δε συγκρίνεται μαζί σου.
Τελικά εσύ ήσουν η μοναδική για μένα. Τελικά εγώ ήμουν λίγος για’ σένα. Πώς τα κατάφερα έτσι; Λες να μπορώ να τα σώσω; Θα έρθω να σε βρω και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει.
Τι κάθομαι;
Έρχομαι, μωρό μου…
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
