Ψιχάλισμα με χρυσόσκονη
Δοκίμασα φέτος στο στολισμένο δέντρο μου να κρεμάσω μόνο θετική ενέργεια.
Να γεμίσω το σπίτι μου με ανθρώπους που φωλιάζουν μέσα στην καρδιά μου και που η αγάπη μου τους δυναμώνει.
Που είναι δίπλα μου για να γεμίζουν την ψυχή μου.
Που φωτίζουν τις μέρες μου.
Που δεν ξεχνούν να με κάνουν δυνατή.
Που αισθάνομαι μοναδική κοντά τους.
Που γνωρίζουν πόσο εύθραυστη μπορώ να γίνω αν με πληγώσουν. Γιατί η ζωή περνάει σαν νεράκι και οι πληγές δεν επουλώνονται γρήγορα όταν περνούν τα χρόνια.
Γιατί το θαύμα των Χριστουγέννων θέλω να εξακολουθεί να φωλιάζει μέσα μου για να με κάνει πάλι παιδί.
Η χαρά να μην ξεχνά να μου χτυπάει την πόρτα, γιατί η ζωή δε σταματάει να χαρίζει δώρα ως την τελευταία ανάσα.
Το ψιχάλισμα της χρυσόσκονης να ντύσει εμένα και τους δικούς μου ανθρώπους με υγεία και το λαμπερό αστέρι της αγάπης να οδηγεί τις καρδιές μας μόνο στο καλό.
Η κακία ηττημένη να βάλει τα κλάματα και να μας κοιτάζει από μακριά λυπημένη.
Θέλω οι άνθρωποι που θα με αγκαλιάζουν για τις ευχές τους να μου κόβουν την ανάσα γιατί η αγάπη τους θα είναι αληθινή.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
