Και όμως “πειράζει”
Δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο και φτάσαμε σε ένα σημείο να έχουμε γεμίσει ένα τσουβάλι με τα “δεν πειράζει”.
Μη μιλάς τη μία φορά, μη μιλάς τη δεύτερη φορά και βάλαμε τον ψυχικό μας κόσμο στην αναμονή για θεραπεία.
Ανεχόμαστε πολλά για να μη γίνουμε σαν εκείνους. Εκείνους που με τόση ευκολία στάζουν φαρμάκι.
Και σιωπούμε για να μην πέσουμε στο επίπεδό τους.
Για να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας ψηλά.
Μα ποια αξιοπρέπεια όταν ο άλλος σε προσβάλλει και κατεβάζεις το κεφάλι;
Όταν δεν ανοίγεις το ευλογημένα στόμα σου να του πεις μια κουβέντα;
Και όμως σε πειράζει. Και όμως μας πειράζει.
Ο εαυτός μας δεν μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Δεν αξίζει σε κανέναν να τον υποτιμάνε και να κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια του. Δύο είναι οι λύσεις. Ή σηκώνεσαι και φεύγεις φανερά προσβεβλημένος, ή κάθεσαι και λες δύο κοφτές κουβέντες, βάζοντας τα όριά σου και ξεκαθαρίζοντας τι ανέχεσαι και τι όχι. Δίχως φωνές φυσικά.
Ένα και ένα κάνουν δύο. Απλά, λιτά και όμορφα.
Πέρασε ο καιρός που ανεχόμασταν ανθρώπους στη ζωή μας, που μόνο χολή μας έδιναν.
Επιλογή σου ποια θα είναι η στάση σου.
Και στην τελική, αναρωτήσου αν αγαπάς τον εαυτό σου. Αν ναι, μη σκύψεις ξανά το κεφάλι σου σε καμία προσβολή.
Εύη Π. Γουργιώτη
Γεννημένη μια μέρα του Οκτώβρη στον παγωμένο Καναδά. Ίσως γι' αυτό έχω τη «μέντα» να λατρεύω τις θερμοκρασίες υπό του μηδενός. Μεγάλες μου αδυναμίες η βροχή και η θάλασσα. Αγαπώ τη γραφή και τα κείμενα μου δημιουργούνται από οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μου ή από βιώματα ανθρώπων που συναντώ. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κείμενα βγαλμένα από τη φαντασία μου. Ακούω πως η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει, μα δε συμφωνώ. Για αυτό και γράφω συχνά για αυτή. Δηλώνω αθεράπευτα ερωτευμένη ακόμη και με το οξυγόνο που αναπνέω. Η ζωή είναι από μόνη της μια ευλογία. Και προσπαθώ να ζω όμορφα το κάθε της λεπτό.
