Μερικές στιγμές βλέποντας ένα ηλιοβασίλεμα ταξιδεύω μακριά. “Ρομαντική ψυχή είσαι”, ακούω να μου λένε όσοι συμβαίνει να είναι κοντά μου. Πώς να μην είναι όμως μια ποιήτρια ρομαντική; Πώς να μην ταξιδεύει το μυαλό και οι αισθήσεις της σε άλλους κόσμους, προσπερνώντας τη σκέψη που γειώνει την ψυχή; Για κάποιους ίσως αυτές να είναι “ανούσιες” στιγμές, κρυφογελούν μάλιστα όταν με βλέπουν.
Όμως δε με νοιάζει, κατάλαβα πολύ καλά τις ψυχές, τους ανθρώπους που γνώρισα τόσα χρόνια, τόσες εποχές μαζί τους. Τόσα Καλοκαίρια αλήθεια. Εκείνα όμως που έμειναν στην ψυχή μου, τι άλλο από τις παιδικές αναμνήσεις του Καλοκαιριού; Τις ξέγνοιαστες στιγμές κοντά στη θάλασσα, τον ήλιο, τις χαρές των διακοπών.
Τα Καλοκαίρια που καθόμασταν στις πόρτες των σπιτιών μας, στη γειτονιά μας, όταν υπήρχαν γειτονιές ακόμα. Τότε γνωρίζαμε ποιοι κατοικούσαν πλάι μας, απέναντί μας, παίζαμε στις γειτονιές μας όλα τα παιδιά ξέγνοιαστα, χαρούμενα. Κουρασμένα το απογευματάκι με κατακόκκινα μάγουλα από την ένταση του παιχνιδιού, μας τραβούσαν οι μαμάδες μας από το χέρι, να μαζευτούμε επιτέλους στο σπίτι, καιρός ήταν πια!
Έκλεισαν όμως οι πολυκατοικίες, τα μικρά δρομάκια, άλλαξαν οι πλατείες, κλείστηκαν οι άνθρωποι στα σπίτια τους, θα έλεγα κλείστηκαν και στα κουτιά των εαυτών τους. Μεγάλωσαν οι περιοχές, αυξήθηκαν τα αυτοκίνητα, λιγοστέψανε οι ήρεμες στιγμές μας… Άλλαξε η ζωή όπως αλλάζει συνέχεια, όπως αλλάζουμε κι εμείς. Όμως θυμάμαι πόση χαρά κάναμε με ένα παγωτάκι, έλαμπαν τα μάτια μας με λαχτάρα κάποιες φορές, ήταν ίσως και μια επιβράβευση όταν είμασταν “υπόδειγμα καλού παιδιού”.
Η ζωή μάς ανοίγει μονοπάτια συνέχεια, μας δείχνει με τον τρόπο της πολλά, όμως μέσα στην ψυχή μου υπάρχει σαν νοσταλγία η εποχή αυτή που δε θα ξανάρθει ποτέ, δε θα γυρίσει ο χρόνος πίσω, δε θα ξαναζήσουμε αυτά που πέρασαν. Μας περιμένουν άλλα όμως κι αυτά, σημαντικά. Όταν ο Ήλιος αποφασίζει να δύσει, μοιάζει σαν να δίνει ένα σύνθημα στον ορίζοντα, η λήξη της ημέρας πλησιάζει. Ίσως να καταλαβαίνει τις σκέψεις μου, η κίνησή του μοιάζει σαν μια μουσική συμφωνία που τελειώνει, σαν το τελευταίο κομμάτι μιας ορχήστρας που κλείνει όλο το Έργο της στις τελευταίες νότες…
Εκείνη τη στιγμή ο Μαέστρος και ενορχηστρωτής με μια κίνηση δίνει το τέλος, τη λήξη της παράστασης και οι μουσικοί χαιρετούν με μια υπόκλιση στους θεατές. “Η παράσταση τελειώνει” τόσο όμορφα και απαλά, όπως κάθε στιγμή της ζωή μας.
Μαριάνθη Μαίρη
About Μαριάνθη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
View all posts by Μαριάνθη | 17 posts
