Χαμένος χρόνος
Τι ξέρεις εσύ για μένα;
Τι μπορείς να ισχυριστείς πως ξέρεις; Ίσα ίσα το όνομά μου και αυτό ακόμα θα το γράψεις λάθος. Άκου λοιπόν για να φεύγεις σιγά σιγά.
Εγώ είμαι από αλλού φερμένη. Δε χωράω σε τούτο τον κόσμο εύκολα, δυσκολεύομαι και αρνούμαι να δεχτώ όλη αυτή την απάτη και τη λάμψη με κρότο. Με στενεύει η ψευτοευγένεια και η δήθεν καλή συμπεριφορά.
Παθαίνω αλλεργία στις συμπεριφορές που εκβιάζουν συναισθήματα ανάγκης, αλλά λίγο παρακάτω θα πατήσουν με την μπότα τους έναν φτωχό. Έχω τάσεις φυγής με ανθρώπους που έχουν αψεγάδιαστο χαμόγελο και τέλεια επιδερμίδα, γιατί κάτω από την πορσελάνη τους έχουν σάπια δόντια και βρωμοκοπάνε ψευτιά. Θέλω ατέλειες εγώ για να δεθώ, θέλω να έχεις κάτι άσχημο πάνω σου, μα να μην το κρύβεις, να είσαι περήφανος για το παράσημό σου. Θέλω ουλές και ρυτίδες στο δέρμα, που θα μου δείχνουν πως πόνεσες, πως ξενύχτησες, θα μου μαρτυράνε ότι έκλαψες. Αγαπάω να χαϊδεύω με τα χέρια μου τις ατέλειές σου, όχι το αστραφτερό σου αμάξι. Λατρεύω να σε δω να κλαις, παρά να σε βλέπω να ανοίγεις το πορτοφόλι σου. Γι’ αυτό σου λέω, σιγά σιγά κάνε μεταβολή και φύγε.
Εγώ δεν υπάρχω εάν δεν είμαι ερωτευμένη και για να γίνει αυτό πρέπει να έχεις γνωρίσει τη λέξη “απελπισία” πολύ πριν από τη μάρκα του ακριβού σου κινητού.
Τι ξέρεις λοιπόν εσύ για μένα;
Εκτός από εκείνα που σε αφήνω να δεις, καημένε, τίποτε άλλο. Είσαι ένας άγνωστος που με ακούμπησε κατά λάθος, ποτέ όμως στην ψυχή!
Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
