Προσομοίωση ζωής
Αν μπορούσα να χαρίσω στον κόσμο που δεν αγάπησε ποτέ ένα δώρο, θα διάλεγα εκείνο του έρωτα. Αλλά όχι του έρωτα του λευκού, του ακηλίδωτου, του άμεμπτου, του καμωμένου από δάφνες. Του άλλου. Του σπαραγμού, της απόγνωσης, της τρέλας. Εκείνου που σε καθιστά ανάπηρη, εκείνου που αιμορραγείς αλλά δεν πεθαίνεις.
Εκείνου του έρωτα τον πόνο θα μοίραζα. Μα θα μου πεις, είσαι τόσο κακιά; Δεν είναι θέμα καλοσύνης είναι θέμα προσφοράς να ξέρεις ότι στη ζωή σου έζησες τουλάχιστον έναν παράλογο, έναν σπαρακτικό, έναν απεγνωσμένο έρωτα. Από εκείνους που έρχονται να σακατέψουν την κάθε πλευρά του κορμιού σου, από εκείνους που όταν τελειώνουν νιώθεις να φεύγει κομμάτι-κομμάτι από πάνω σου η σάρκα σαν λάσπη σε τοίχο.
Αν λοιπόν θα μπορούσα να κάνω ένα δώρο, κάπου εκεί στη μέση της ζωής τους, θα τους έλεγα ότι ήταν πολύ άδικο να μην έχουνε γνωρίσει τη μαύρη πλευρά του φεγγαριού. Θα τους έλεγα ότι όλα τα συναισθήματα δεν είναι από τη μεριά που φωτίζει ο ήλιος, αλλά από την άλλη, τη σκοτεινή της σελήνης, εκείνη που κανένας δε θέλει να βρεθεί, αλλά και που όταν δεν έχει βρεθεί νιώθει μισός, νιώθει άδειος, κενός.
Ευγνωμονώ το Θεό που γνώρισα αυτήν τη μαύρη πλευρά του έρωτα, γιατί μπόρεσα και ένιωσα πράγματα τα οποία ήταν αδιανόητα στο μυαλό μου, γιατί έκλαψα τόσο πολύ γοερά, γιατί μπόρεσα και κρατήθηκα, παρ’ όλο που τα χέρια μου έσταζαν πληγές, από την άκρη ενός γκρεμού.
Ευχαριστώ το Θεό κάθε μέρα για τον πόνο που μου έχει δώσει από έρωτα.
Σαν κοιτάω αυτούς τους ανθρώπους, θα ήθελα να βγάλω κάτι από μέσα μου. Κάτι που με πονάει και να τους το δώσω, να τους πω “κρατήστε το, είναι δικό σας, εύχομαι να σας πονέσει πάρα πολύ, εύχομαι να φύγετε, να βγείτε από αυτό το τέλμα, από αυτή την άδεια ζωή και να φωνάξετε δυνατά, χωρίς φωνή, να ουρλιάξετε χωρίς ήχο, να βάλετε τα νύχια σας δυνατά μες στη σάρκα σας μέχρι να ματώσει από απουσία. Εύχομαι τόσο πολύ να ερωτευτείτε και να αγαπήσετε, περπατώντας σε έναν ανήφορο χωρίς επιστροφή, σε έναν μονόδρομο γεμάτο κοφτερές πέτρες. Μονάχα τότε θα νιώσετε το μεγαλείο του έρωτα και θα μπορείτε να ζήσετε ανακουφισμένοι για την υπόλοιπη ζωή σας. Αλλιώς θα είστε ενα αδιάβαστο βιβλίο, σκονισμένο στο ράφι. Μια φωτογραφία που δεν εμφανίστηκε ποτέ, ένα αρνητικό που δεν θα γίνει ποτέ ανάμνηση”.
“Προσομοίωση ζωής”
© Μπέττυ Κούτσιου
Ονομάζομαι Μπέττυ Κούτσιου Έχω την ευλογία να γράφω..
Γράφω γιατί είναι η ανάγκη μου μαζί με τις ανάσες που παίρνω.
Δεν τις μετράω σε οξυγόνο αλλά σε λέξεις.
Γράφω γιατί αλλιώς δεν θα είχα πού να ακουμπήσω.Θα αιωρούμουν στο κενό.Τώρα ακουμπάω στα χαρτιά και τα μολύβια μου.
Ακουμπάω στις λέξεις μου που αγαπάω και με αγαπούνε και αυτές.
Ξεκουράζομαι, ηρεμώ, γαληνεύω.
Η γραφή είναι σιωπή. Είναι λύτρωση. Με σώζει και εγώ την ευγνωμονώ.
Εύχομαι σε όλο τον κόσμο που με διαβάζει να βρει την αγάπη και να γιατρευτεί από εκείνη.
