Οι δικοί μου άνθρωποι
Αυτοί οι άνθρωποι, δεν κάνουν καμία προσπάθεια για να αρέσουν γενικά. Είναι απλοί και καταδεκτικοί, χαμογελούν με την καρδιά τους, μου μιλούν με ένα τρόπο που με κάνουν να νομίζω πως με γνωρίζουν πολύ καλά. Έχουν άνεση μαζί μου και αυτό μου δίνει χαρά, με κάνει να τους αισθάνομαι δικούς μου ανθρώπους…
Χαμογελούν, ακόμα και αν αισθανθούν αμήχανα μερικές στιγμές, ενώ τα μάτια τους λάμπουν. Συζητούν και έχουν σχεδόν πάντα ένα καλό λόγο να πουν. Δεν αναλώνονται με τα μικροπράγματα της ζωής. Αντιμετωπίζουν με κάποια απόσταση ό,τι θεωρούν πως δεν τους ταιριάζει, χωρίς να αφήνουν τον εαυτό τους να επηρεάζεται από λόγια άσκοπα, χωρίς να αφήνουν να δημιουργηθεί κάποια ένταση…
Όταν τηλεφωνούν, συνήθως ρωτάνε: “Έχεις λίγο χρόνο;” Αυτός ο τόνος της φωνής τους! Με κάνει ακόμα κι αν είμαι κουρασμένη, να το ξεχάσω αμέσως. Αυτούς τους ανθρώπους θέλω να τους αγκαλιάσω πραγματικά, να τους πω: “Είσαι φως, αυτό το φως ποτέ να μη σβήσει από αυτή την απλότητά σου, από τη μεγάλη ψυχή που κρύβεις μέσα σου, από τα μάτια σου που είναι όλο αγάπη. Αυτή είναι η ομορφιά, η αληθινή ομορφιά, μόνο που δεν προβάλλεται, γιατί αυτή την ομορφιά την ανακαλύπτεις. Έρχεται απαλά, με διστακτικά βήματα, αλλά όταν σε πλησιάσει, την αναγνωρίζεις αμέσως. Γνήσια, αυθεντική, χωρίς περιττά στολίδια, χωρίς περιττά λόγια, χωρίς προσπάθειες εντυπωσιασμού…”
Για αυτή την ομορφιά όμως, δε μιλά η καθημερινότητα, δεν την αναδεικνύει, αντίθετα μερικές φορές μοιάζει να προσπαθεί να την υποβιβάσει, αν είναι δυνατό να την “εξαφανίσει”. Γίνεται η καθημερινότητα που ζούμε τότε, σαν την κακιά μάγισσα των παραμυθιών που κυνηγά με τα μάγια της, την καλή Νεράιδα, γιατί η λάμψη της, τη σκεπάζει, τότε γίνεται πιο σκοτεινή γιατί καταδιώκει το φως, που η καλή αυτή Νεράιδα αναδεικνύει και αυτό το ίδιο το φως της καλοσύνης της, θεραπεύει τους ανθρώπους από τις σκιές του εαυτού τους, θεραπεύει και την ίδια τη ζωή.
Μερικές φορές, αυτούς τους ανθρώπους, όταν τους συναντήσω τους “αναγνωρίζω”, γιατί έχουν αυτό το φως στα μάτια τους, μη με ρωτήσετε πώς… Απλά θα σας απαντήσω, πως αμέσως τους αισθάνομαι, δικούς μου ανθρώπους.
Μαριάνθη Μαίρη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
