Σε μια άλλη πραγματικότητα
Αναρωτιέμαι αν είμαι η τελευταία ρομαντική. Σε έναν κόσμο που γεμίζει καινούργια πράγματα, έξυπνες λύσεις και ευκολίες για όλα, η ζωή φαίνεται να γίνεται όλο και πιο απλή. Στη δική μου πραγματικότητα όμως γίνεται πολύπλοκη, ίσως και απόμακρη από κάποια πλευρά, ταυτόχρονα αδειάζει από εσωτερικότητα. Όλα έχουν την ευκολία ή τη δυσκολία τους -όπως το πάρει κανείς- εκτός από την ψυχή μας. Αχ, την ψυχούλα μας. Πόσο παιδεύεται και προσπαθεί να καταλάβει πού βρέθηκε… Σαν το μικρό παιδάκι σε μια γωνίτσα του δωματίου που στέκεται με προσοχή, αφού του «επιβλήθηκε» και παρατηρεί τα θέματα των «μεγάλων» σε εξέλιξη.
Ρομαντική λοιπόν, αγαπώ τα όμορφα τοπία, ειδικά το Φθινόπωρο με όλες τις ευωδιές και τις παραλλαγές των χρωμάτων του, τους ευγενικούς ανθρώπους, ξέρετε, αυτούς που όταν τους σκουντήσεις κατά λάθος, δε σε «χαστουκίζουν», απλά με ένα χαμόγελο που μιλά από μόνο του, σου λένε «δεν πειράζει» και συνεχίζουν το δρόμο τους. Αυτούς που σταματούν στις διαβάσεις των δρόμων για να περάσουν οι πεζοί και δε στοιχηματίζουν με το πώς θα σκοτωθούν πιο γρήγορα… Μεγαλώνει ο κατάλογος νομίζω όσο το σκέφτομαι.
Λατρεύω να απολαμβάνω ένα ηλιοβασίλεμα που «τρεμοσβήνει» στο βάθος του ορίζοντα, μοιράζοντας χρώματα παντού. Λατρεύω επίσης και τα λουλούδια… ξέρετε, κάποιοι προσφέρουν ακόμα από αυτά!
Υπάρχουν αλήθεια στη «σημερινή πραγματικότητα» αυτές οι χειρονομίες; Κάποιοι άνθρωποι «παλαιάς κοπής» που διαβάζουν αυτά που γράφω ίσως να συμφωνούν, κάποιοι άλλοι να τα γνωρίζουν από φωτογραφίες και εικόνες από το διαδίκτυο που έχει γεμίσει τη ζωή μας.
Θέλω να πιστεύω τελικά στις αληθινές αξίες, αυτές που είναι για μένα «αληθινές» τουλάχιστον. Θέλω να πιστεύω, ξέρετε, στο φως, όχι στο σκοτάδι. Η ζωή ας πούμε, είναι χαρά και όχι πόνος, το μοίρασμα των σκέψεων και η επικοινωνία είναι θεραπεία, είναι αγκαλιά ψυχής. Αγκαλιάζω και εγώ τις σκέψεις μου και τις μοιράζομαι με όσους τις διαβάζουν. Αν αρέσουν δε γνωρίζω, όμως για μένα είναι λυτρωτικό όλο αυτό. Μοιάζει να μπαίνει σε κουτάκια ο συλλογισμός μου. Κάθε θέμα στο δικό του κουτάκι. Έτσι γίνονται πολλά μικρά κουτάκια με ιδιαίτερο περιεχόμενο, καθαρό, τακτοποιημένο και με μια μεταξωτή κορδέλα που καταλήγει σε ένα φιογκάκι. Ας μείνουν εκεί, πολύ καλύτερα νομίζω από κάποιο αρχείο του υπολογιστή μου…
Στο κάτω-κάτω, εκεί είναι και όμορφα, ρομαντικά…
Μαριάνθη Μαίρη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
