Το μονοπάτι της ελπίδας
Κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, κατοικούσε στο μεγάλο δάσος μια νεράιδα σοφή, που το όνομά της ήταν Διώνη. Είχε πολλή καλοσύνη, γνώση και σοφία από τα πνεύματα που κατοικούσαν αιώνες σε αυτό το μέρος. Πολλές φορές συμβούλευε όποιον ήθελε τη βοήθειά της στα προβλήματά του. Είχε μάλιστα ένα βιβλίο, κάτι σαν ημερολόγιο, που σημείωνε εκεί πολλά από αυτά που ήθελε να αφήσει στις εγγονές της νεράιδες σαν ενθύμιο, άλλα και συμβουλές που με τις μικρές ιστορίες που είχε γράψει, θα είχαν πολλά παραδείγματα για τη ζωή τους και όπου χρειαζόταν να προσφέρουν δύναμη και κουράγιο, ευχαρίστως να το έκαναν.
Στο ημερολόγιο της γιαγιάς νεράιδας, κάθε απόσπασμα του βιβλίου, αναφέρει παραδείγματα και απαντήσεις για τους προβληματισμούς των ανθρώπων. Κάποιες νεράιδες μάλιστα, είναι πολύ συμπονετικές και προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους βοηθήσουν πλησιάζοντάς τους. Τότε, με τις ισχυρές δυνάμεις που έχουν, τους στέλνουν καθαρές σκέψεις, σκέψεις αγάπης και κατανόησης αυτού του κόσμου που «ζαλίζει» με τους προβληματισμούς του. Αυτό το σημερινό απόσπασμα του ημερολογίου γράφει για την «ελπίδα» που πολλές φορές σε στιγμές απόγνωσης χάνεται από τους ανθρώπους.
Γράφει λοιπόν:
Σε κάθε συνάντηση με τη ζωή γεννιέται η ελπίδα. Η ελπίδα ανοίγει τα μάτια της στο ξημέρωμα όταν οι πρώτες αχτίνες του ήλιου ξεπροβάλλουν και χαμογελούν στον ουρανό. Σε κάθε πτυχή της ζωής, περιμένει προφυλαγμένη προσεχτικά από τον μαρτυριάρη χρόνο. Εκείνος βέβαια πάντα την προκαλεί, γιατί του αρέσει να ξεγελά όποιον τη ζητήσει. Γνωρίζει πως μια εμφάνιση της ελπίδας θα αλλάξει πολλά στις ζωές και στα όνειρα των ανθρώπων. Σαν ένα αιώνιο παιχνίδι ανάμεσα στο χρόνο και τη ζωή, όμως η ελπίδα δεν παραιτείται. Αλλάζει σημείο και συνεχίζει να περιμένει την ώρα που θα κάνει την εμφάνισή της, λαμπερή και όμορφη, σαν μια πετυχημένη στο είδος της θεατρίνα, που έμαθε σωστά το κάθε βήμα στο επάγγελμά της και οι κινήσεις της έχουν πάντα σημασία, ώστε να τραβήξουν το κοινό.
Η ελπίδα, δε φεύγει ποτέ οριστικά, ακόμα κι αν κάποιες στιγμές μοιάζει να έχει εγκαταλείψει τα πάντα. Αφήνει να φαίνεται σαν ψευδαίσθηση πως εγκαταλείπει τις συνειδήσεις των ανθρώπων, όπως και τις ζωές τους και ενώ εκείνη περιμένει -όπως είπαμε πριν- το ξημέρωμα, ο ήλιος που γνωρίζει τις κινήσεις της παρακολουθώντας την, την οδηγεί με τον τρόπο του ξανά και ξανά στα ίδια μονοπάτια, αδιαφορώντας για τον «μαρτυριάρη» χρόνο.
Ξέρετε, όσο έμπειρη κι αν είναι η ελπίδα στη σκηνική παρουσία, εκείνος είναι ο σκηνοθέτης του έργου της, στο οποίο θα παραστεί κάθε φορά… Έτσι γίνεται ένα αιώνιο παιχνίδι, ένα κρυφτό με το χρόνο και ένα αντάμωμα με τον ήλιο σε κάθε αυγή. Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, καταφέρνει και μένει πάντα ζωντανή η ελπίδα…
Μαριάνθη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
