Φωτεινός δίαυλος
Κάποιες στιγμές αισθάνομαι πως ο εαυτός μου είναι κάπου σε μια γωνίτσα. Ξαναζώ τότε τις παιδικές μου μνήμες που ξεπροβάλουν μέσα σε κάποιο παλιό μοτίβο της ζωής. Βλέπω τη ζωή μου, σαν μια ταινία που έχει παιχτεί πολλές φορές, τόσο πολλές που γνωρίζω το τέλος της, γνωρίζω τη συνέχεια και ό,τι έφερε η ζωή μπροστά μου. Εκείνη τη στιγμή γεμίζει η σκέψη μου από μια οθόνη που κυριαρχεί, παρουσιάζοντας μικρές παραστάσεις διάφορων έργων, με πρωταγωνιστή ένα μικρό παιδί που κάνει ερωτήσεις αλλά κανείς δεν του απαντά, κανείς δεν ασχολείται μαζί του και με όσα το προβληματίζουν.
Ένα παιδί που αναρωτιέται γεμάτο απορία γιατί οι άνθρωποι, κάνουν ό,τι μπορούν για να κερδίσουν οτιδήποτε τους κάνει να φαίνονται στα μάτια των άλλων σπουδαίοι, νομίζοντας πως είναι σημαντικό όλο αυτό.
Γιατί άραγε οι άνθρωποι δε χαμογελούν;
Γιατί δεν αγκαλιάζονται με αγάπη χωρίς να ασχολούνται με τη ζωή των άλλων; Γιατί ευτελίζουν τη ζωή, μειώνουν ή περιφρονούν τα δώρα της, που πολλές φορές τους δόθηκαν πλούσια;
Μειώνουν τον ίδιο τον εαυτό τους σε μια αδιάκοπη αναμέτρηση με ό,τι κερδίζει υλική δύναμη, ίσως σε μια περισσότερο οικονομικά και κοινωνικά ανεπτυγμένη θέση, που φυσικά θα τους αναδείξει σε έναν τρόπο ζωής που δεν τους αρέσει απαραίτητα, προβάλλοντας και κάποιες φορές την εικόνα μιας προσωπικότητας διαφορετικής από τη δική τους…
Γιατί κάνουν οι άνθρωποι πολέμους καταστρέφοντας τις ζωές άλλων ανθρώπων, αυτές τις καταστροφές που προκαλούν οι ίδιοι, ενώ πολλές φορές φωνάζουν και προσπαθούν να παροτρύνουν τους λαούς για ειρήνη; Υπόσχονται μια ευημερία που τελικά δεν έρχεται κι αν έρθει με τεράστιες θυσίες, που και πάλι πρέπει να θυσιάσουν οι άνθρωποι από τον εαυτό τους, από τη ζωή τους, από τις ανάγκες τους.
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν παιδάκια που πεινάνε όχι μόνο μένοντας χωρίς τροφή, αλλά από ένα υγιές και πολιτισμένο περιβάλλον. Ταλαιπωρημένα και στερημένα, να ζουν σε έναν κόσμο που διαφημίζει τις μαγειρικές ικανότητες κάποιων και τις βραβεύει μάλιστα, αλλά και πόσο τέλεια περνούν κάποιοι προβάλλοντας τη ζωή τους με κάθε τρόπο. Γιατί ένα παιδάκι κάποιες φορές, εισπράττει τον αρνητικό εαυτό των μεγάλων, γίνεται θύμα στα χέρια των κακοποιητικών στοιχείων του ψυχισμού τους και στη συνέχεια καταστρέφεται κάθε αγνό του όνειρο.
Σε έναν κόσμο που ασχολείται με το να προοδεύει και να κάνει τις ζωές των ανθρώπων πιο εύκολες, να κάνει τους ανθρώπους πιο πλούσιους, να τους προσφέρει μια ζωή γεμάτη ευκαιρίες για απόκτηση αγαθών, για απόκτηση ανέσεων. Σε έναν «έξυπνο» κόσμο λοιπόν, που δημιουργείται ολοένα και περισσότερο στην εποχή μας, βλέπω το παιδί αυτό να κλαίει σιωπηλά.
Δυο μεγάλα μάτια γεμάτα απορία με λίγα δάκρυα να τρεμοπαίζουν στις άκρες τους, μοιάζουν σαν σταλαγματιές από αναμνήσεις ενός άλλου επιπέδου ζωής, τι περίεργο… Από πού να είναι άραγε αυτή η τόσο δυνατή αλλά θολή ανάμνηση;
Κι όμως, κάτω από τις συνθήκες που ζει, μοιάζουν σαν ξεχασμένες εικόνες, ενός ξεθωριασμένου πίνακα που προσπαθούν να αναπαραστήσουν τις ζωντανές, τις αληθινές. Αλλά η πραγματικότητα δεν τις αφήνει, τις παρασύρει σε χαμηλούς υπόγειους χώρους σκοτεινούς, να μην φαίνονται, να μην βγαίνουν στο φως.
Βλέπω πάλι το παιδάκι να παίρνει τα δώρα που του προσφέρουν, να θέλει να χαρεί, να παίξει ανέμελο, ξεκούραστο, ευτυχισμένο με τους δικούς του, αυτούς που το αγαπούν και το μεγαλώνουν και φυσικά θέλουν να είναι χαρούμενο. Όμως παρατηρεί, πως ακόμα και αυτές τις στιγμές προσπαθούν να αποδείξουν πόσο σωστοί και τέλειοι γονείς είναι, να μη βρεθεί κάποιος και πει το αντίθετο…
Ίσως να σκέφτεται μάλιστα πώς θα ευχαριστήσει τους δικούς του, όταν του τονίζουν συνέχεια πόσο σε φροντίζει και σε αγαπάει ο μπαμπάς και η μαμά…
Ένα παιδάκι χρειάζεται ειλικρίνεια, συναισθήματα γνήσια, όμορφα αληθινά. Ένα παιδάκι, έχει τον παράδεισο στη ψυχή του, είναι έτοιμο να «διδάξει» με τον τρόπο του τους μεγάλους, αυτά που εκείνοι έχουν ξεχάσει. Ένα παιδάκι ανοίγει φωτεινούς διαύλους να περάσει το φως και να μοιραστεί στην ανθρωπότητα, που είναι σε αναμονή για μια καλύτερη ζωή. Είναι το αύριο που θα οδηγήσει τη ζωή σε ένα καινούργιο μονοπάτι, σε μια αλλαγή της συνείδησης των ανθρώπων που περιμένει, κάποτε χωρίς να το καταλαβαίνει, να θεραπεύσει και να «μεγαλώσει» αυτό το μικρό εσωτερικό της παιδί.
Μαριάνθη
Αγαπώ να μοιράζομαι αυτά που έχω στην ψυχή μου. Από μικρή ηλικία αισθανόμουν πως υπάρχουν και άλλοι κόσμοι, η ύπαρξή τους ήταν σαν δίαυλοι επικοινωνίας με την στιγμή που ζούσα. Ένοιωθα πως κάτι ήθελαν να πουν σε όσους πίστευαν στην ύπαρξή τους. Ήθελα να γράψω ποιήματα και φυσικά το πραγματοποίησα γράφοντας και τώρα για ότι αισθάνομαι, για ότι επικοινωνώ με τους κόσμους που άνοιγαν και συνεχίζουν να ανοίγονται στα μάτια της ψυχής μου. Οι σκέψεις γίνονται δημιουργήματα φωτεινά όταν προέρχονται από αυτούς τους κόσμους και αφηγούνται πολλά από αυτά που ίσως βοηθούν και άλλους αν τους πιστέψουν και θέλουν να τους γνωρίσουν. Η Αγάπη είναι η κατευθυντήριος διαδρομή για αυτήν την προσφορά και όποιοι την αναζητούν, περνούν από πολλά επίπεδα γνωριμίας μαζί της. Ταξιδεύουν στους μυστικούς δικούς της κόσμους μέσα από τους διαύλους που συνδέουν την δική μας πραγματικότητα μαζί τους...
