Μια ψυχή πόσο βάρος μπορεί να σηκώσει;
Κάθε μέρα έντυνα τις σιωπές μου με θλίψη που καθόταν πάνω στην ψυχή μου και την έκανε βαριά σαν πέτρα.
Συνεχώς άφηνα ανοιχτή την πόρτα νομίζοντας πως όλοι ήταν καλοί και τους άφηνα να σουλατσάρουν όποτε τους έκανε κέφι. Θεωρούσαν κεκτημένο δικαίωμα να εισβάλουν μέσα μου.
Ίσως δεν μπορούσα να δω τον τρόπο που κοίταζαν αφού χαμήλωναν τα μάτια τους μόλις αντιλαμβανόμουν την διερευνητική ματιά τους για να μην δω την υποκρισία τους. Ούτε καταλάβαινα τι σκέπτονται αφού πραγματικά ήμουν πολύ αφελής για να τους εμπιστεύομαι μη βλέποντας την ψευτιά τους.
Φαντάζομαι θα έχουν γελάσει πολλές φορές εις βάρος μου που δεν ξύπνησα νωρίτερα από τον λήθαργο που με έριχναν, για να μην ξεμπροστιάσω τα ψεύτικα χαμόγελα τους και τα μεγάλα λόγια τους. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπα πάντα τι γινόταν γύρω μου. Έκανα ότι δεν βλέπω.
Βαθιά μέσα μου μάλωνα τον εαυτό μου λέγοντας του να σταματήσει να βλέπει παντού φάντασμα. Μια ψυχή πόσο βάρος μπορεί να σηκώσει; Θα κουραστεί κάποια στιγμή. Αυτό έπαθα κι εγώ, κουράστηκα.
Δεν μπορώ να γυρνάω συνέχεια και το άλλο μάγουλο. Μάζεψα τον πόνο και τον κλείδωσα. Κάθε χάδι, κάθε αγκαλιά και η συντροφιά από ένα πλάσμα που με κοιτάζει στα μάτια και μου παίρνει το βάρος από μέσα μου είναι βάλσαμο για μένα.
Ναι, έτσι είναι, ας είναι τετράποδος ο φίλος μου, είναι ο μόνος που με καταλαβαίνει. Μόνο εκείνος πονάει μαζί μου. Μόνο εκείνος μπορεί να γλείψει τις πληγές μου και να βάλει βάμμα στην ψυχή μου. Μόνο μαζί του άρχισα πάλι να χαμογελάω. Μόνο μαζί του αισθάνθηκα ξανά άνθρωπος. Μόνο μαζί του θα κάνω παρέα πλέον. Εκείνος ξέρει να εκτιμάει την αγάπη μου κι ας είναι ζώο. Και αναρωτιέμαι τώρα; Ένας σκύλος είναι τελικά ζώο ή μήπως ως τώρα δεν είχα καταλάβει ποια ήταν τα πραγματικά ζώα;
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
