Σάλιο χαμένο
Δυστυχώς οι ανεγκέφαλοι εκτός την χαζομάρα τους που τους έχει κάψει κάθε κύτταρο, έχουν κάτι ακόμη για να μας υπενθυμίζουν πόσο καλά κάναμε και τους στείλαμε αδιάβαστους. Την κακία τους. Αυτό είναι το μόνο όπλο που διαθέτουν εναντίον μας.
Εμείς αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε και δυστυχώς παραλείπουμε οι περισσότεροι λόγο καλών τρόπων είναι να τους φτύσουμε στα μούτρα. Από την άλλη σκέφτομαι σάλιο χαμένο για βρωμιάρηδες; Άδικος κόπος.
Άσε που θα νομίζουν ότι τους καταβρέχουμε για να πλυθούν. Και το σίγουρο είναι όσο τους φτύνουμε τόσο κολλάνε με την πάρτη μας και όταν μας χρειαστούν μας γλύφουν.
Όταν ηρεμείς και σκέφτεσαι πιο λογικά διαπιστώνεις ότι όλοι αυτοί είναι τελικά κρυφοί θαυμαστές σου.
Μην ξέροντας πως αλλιώς να σε προσεγγίσουν λειτουργούν όπως έχουν μάθει. Πούστικα….
Μην έχοντας άλλα επιχειρήματα για να μας πολεμήσουν. Και όπως πολύ σοφά λέει η παροιμία “Καλύτερα να σε ζηλεύουνε παρά να σε λυπούνται”.
Ιωάννα Δαμηλάτη
Έχω γεννηθεί στην Νίκαια και έχω καταγωγή από την Μυτιλήνη.
Είμαι παντρεμένη και έχω έναν γιό.
Πάντα ήμουν ένα δραστήριο άτομο γεμάτο ανησυχίες.
Ότι και να έκανα για να γεμίζω τα κενά μου πάντα κάτι εξακολουθούσε να μου λείπει.
Αυτό το κάτι μεγάλωνε ώσπου άρχισα από το πουθενά να γράψω.
Ένα ξημέρωμα που έγραψα τους πρώτους μου στίχους σαν κάτι να άλλαξε μέσα μου.
Κάθε μέρα έγραφα στίχους.
Αλλά πάλι κάτι μου έλειπε.
Κρυφός μου πόθος ήταν να γράψω ένα βιβλίο.
Ήθελα να δω αν μπορώ να το κάνω, ξέροντας τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζα.
Ήθελα να ρισκάρω και το τόλμησα.
Αυτό τώρα που γεμίζει την ψυχή μου είναι οι λέξεις.
Με αυτές τώρα ντύνω τους ήρωες των βιβλίων μου
