Καταντήσαμε να ηρεμούμε μόνο όταν μας το επιβάλλουν
Καταντήσαμε να ηρεμούμε μόνο όταν μας το επιβάλλουν. Απίστευτο ε; Κι όμως κύριες και κύριοι! Καραντίνα ημέρα… δεν ξέρω κι εγώ ποια μέρα ξημέρωσε σήμερα, ξέρω όμως ότι είναι ακόμα μια από αυτές τις νέες, που κάθομαι και ψάχνω μέσα μου. Τι μου λείπει; Γιατί έκανα αυτό; Γιατί επέτρεπα το άλλο; Πως αισθάνομαι τώρα; Πως θα ήθελα να είναι τα πράγματα; Πως θα είναι μετά από όλο αυτό; Τι μπορώ να κάνω για να διορθώσω το άλλο; Διάφορες σκέψεις βοηθούν στο ξεσκαρτάρισμα που είναι μεγάλο αν κρίνω από τη σαβούρα που μάζευα όλα αυτά τα χρόνια.
Έτρεχα με ιλιγγιώδη ταχύτητα να χωρέσω σε μερικές ώρες όσο το δυνατό περισσότερα συναισθήματα, όσο το δυνατό περισσότερες εμπειρίες, δραστηριότητες, δουλειές, σκέψεις, λες και δε θα υπήρχε αύριο. Προσπαθούσα να τα κάνω όλα γρήγορα, λες και δε μου έμενε χρόνος και τελικά κατέληξα βουλιμική. «Έτρωγα» ακατάπαυστα στιγμές, χωρίς να καταλαβαίνω τη «γεύση» τους. Τις κατάπινα αμάσητες για να προλάβω να ζήσω κι άλλες, μην μπορώντας να τις παρατηρήσω. Να αισθανθώ τη μυρωδιά τους, να δω το χρώμα τους, να διαλέξω τελικά αν τις θέλω ή όχι. Θύμιζα εκείνο το ανθρωπάκι στα ηλεκτρονικά της εποχής μου, που κρατούσε ένα τσουβάλι και το κούναγες αριστερά δεξιά για να το βοηθήσεις μα μαζέψει τα λαχανικά που έπεφταν απ τον ουρανό.
Ξέρεις, όταν ξεκίνησε ο εγκλεισμός μας, αντέδρασα λίγο όπως όλοι. Βλέπεις κι εμένα δε μου άρεσε η επιβολή του να μείνω μόνη με τον εαυτό μου. Τις πρώτες μέρες ζορίστηκα με το να σκέφτομαι το ποσά θα μου λείψουν, όμως μάντεψε… όσο περνούσαν οι μέρες (έως σήμερα που δεν τις μετράω πια) όλο και λιγότερα πράγματα μου έλειπαν. Ώσπου ήρθε η στιγμή να μηδενίσω και να αρχίσω να «βλέπω» κάτω απ’ το μηδέν. Σήκωσα το χαλάκι (υποκοριστικό από το χάλι και όχι απ’ το χαλί) και έβγαλα από κάτω όλα αυτά που είχα αναβάλει ως τώρα. Ήρθε η ώρα να αναπροσδιορίσω τη ζωή μου. Σχέσεις, συμπεριφορές, αντιδράσεις, σωστά, λάθη, ουσιώδη, φόβους, αξίες, ηθική, αναγνώριση. Έκατσα λοιπόν στο πάτωμα και σκόρπισα τριγύρω μου κομμάτια ενός τεράστιου παζλ και ξεκίνησα να ξαναστήνω τον εαυτό μου. Είναι αυτή η ενασχόλησή μου αυτές τις μέρες του εγκλεισμού. Εξεπλάγην πολλές φορές ευχάριστα και δυσάρεστα με μένα, όμως μέσα από αυτή τη διαδικασία βλέπω και μαθαίνω εμένα.
Από’ μένα. Ακούω ανθρώπους γύρω μου να γκρινιάζουν, να βαριούνται, να εκμεταλλεύονται τόσο λάθος αυτό το πολύτιμο διάλειμμα που μας δόθηκε, που θέλω να τους φωνάξω: ΕΣΤΙΑΣΕ ΑΛΛΟΥ! είναι τόσο κρίμα να χαραμίζονται αυτές οι ακριβές στιγμές σου όσο εσύ σκέφτεσαι ότι σου λείπει η βουλιμική καθημερινότητα σου! Ας προσπαθήσουμε να κερδίσουμε κάτι καλό από όλο αυτό. Ας δούμε μέσα μας με θάρρος και πού ξέρεις, ίσως μετανιώσεις για πολλά, όμως να είσαι σίγουρος πως για αλλά τόσα θα νιώσεις υπερήφανος!
Μαρία Χαρίτου
Από πολύ μικρή, έμαθα να υπάρχω μέσα από τις τέχνες! Τραγουδάω τις χαρές μου, χορεύω tango τις λύπες μου, εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου και γεννάω εικόνες με την πένα μου! Μη με ρωτήσετε ποτέ ποια από όλες αγαπώ περισσότερο γιατί δεν έχω απάντηση! Όλα τα παραπάνω, συν το ελεύθερο και αδάμαστο πνεύμα μου, φτιάχνουν εμένα! Πηγή έμπνευσής μου είναι ο άνθρωπος, μια και μου αρέσει να τον παρατηρώ μέσα από τις λεπτομέρειες! Το τελείωμα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «παλεύοντας το σκοτάδι μου», είναι η απόδειξη. Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω ότι λατρεύω να δημιουργώ εικόνες και συναισθήματα στο μυαλό και την καρδιά σας!
